از همه جا

سلام. چطورین؟ اوضاع خوبه؟

ما هم هستیم خدا رو شکر. 

چند وقتی بود که حس می کردم اعصابم خط خطیه. بیشتر از قبل. از زمستون پارسال شروع شد. با دوست روانپزشکم مشورت کردم که یه دارویی رو شروع کنم. بعد از جلسه مشاوره، یه دارویی رو بهم پیشنهاد کرد، ولی هنوز مردد بودم که استفاده کنم یا نه. از عوارضش می ترسیدم. تقریبا 6 ماهی طول کشید تا این آخرا که دیگه به این نتیجه رسیدم بد نیست بالاخره. خصوصا که چند ماهی بود که دوران پی ام اسم طولانی شده بود و با اعصاب خوردی فراوان سپری می شد. دیگه دل به دریا زدم و شروع کردم ش. الان با گذشت 6 هفته، از نتیجه ش راضیم. یه "دنیا به یه ورم" خاصی تو نگاه و روش زندگیم هست دیگه. حوصله خیلی بحثا رو ندارم. اصلا حوصله حرف زدن ندارم حتی. ولی به جاش دیرتر عصبانی میشم. سعی می کنم با دلتا مهربون تر باشم. بیشتر حوصله ش رو دارم و کمتر ازش عصبانی میشم. همه ی ایناش خیلی خوبه. ولی اینکه حوصله ی آدما رو ندارم زیاد جالب نیست به نظرم. خصوصا که یکی از همکارا همش میاد میشینه پیشمون و حرف میزنه و من نمیدونم چجوری باید حوصله اومدنش رو داشته باشم. 

یه تغییراتی تو محل کار پیش اومده که یه سریاش خوبه، یه سریاش بد. سعی می کنم با فکر به خوباش گذران زندگی کنم و اون بداش کمتر اذیتم کنن. 

اوضاع مالیم خرابه. به دو نفر قرض دادم و پس دادنشون طول کشیده و شدیدا بی پول شدم. مجبورم آمار پول تو کارتم و خریدام رو ریز به ریز داشته باشم. خدایا یه پولی برسون. 

این بی حوصلگیم تو خیلی از جنبه های زندگیم داره خودش رو نشون میده. البته همش هم به قرصه مربوط نیست. از قبلشم همینجوری بودم. سالیان ساله. در واقع حس می کنم تاثیر شبکه های اجتماعیه. به هر حال که خوبی هایی داره که نمیذاره ازش دست برداریم ولی حس می کنم بی صبرترم کرده. انتظار دارم همه چیز کوتاه باشه، سریع عنوان بشه و در کوتاهترین زمان لب مطلب رو برسونه. خاصیت اینستاگرام برام همینه. ولی خب بدعادتم کرده. برای هر موضوع فقط چند ثانیه وقت میذارم و دوس دارم فوری موضوع بعدی مطرح بشه! در واقع حس می کنم فرصت فکر کردن رو دارم از خودم میگیرم. کتاب خوندن برام سخت شده، فیلم دیدن برام سخته، تو یه مرحله نمیتونم ببینم فیلمی رو و کلا بی طاقت شدم. البته از اول هم بودم ها. ولی بدتر شدم در چند سال اخیر. نمیدونم برای متوقف کردن این اتفاق باید چه کنم. احتمالا از کم کردن ساعت کار با شبکه های اجتماعی شروع کنم. ولی خب واقعا حوصله کار دیگه ای رو هم ندارم. حس می کنم یه خستگی مزمن دارم. 

تا اینجای پست خیلی کسل کننده شد، بذار ببینم چیز جذاب چی دارم تعریف کنم. خخخ. 

آهان، یه روز با دلتا و سیگما رفتیم باغ کتاب. انقدر که من و سیگما از خرید و دیدن لوازم تحریر جدید کیف کرده بودیم، فکر کنم به دلتا خوش نگذشت. البته اونم خوشحال بودا، ولی ما خیلی کیف کردیم. 2-3 ساله که تو شهریور حتما یه بار میریم باغ کتاب. به بهونه خرید برای دلتا، خودمونم کیف می کنیم. چنتا کتاب براش خریدم و یه کم لوازم تحریر و یه کم اسباب بازی. از همه بیشتر با ست وسایل پزشکی حال کرده. هی میگه خانم دتکُر، خانم دتکر.  ولی خیلی گرون بود همه چیز. تو این دو سه ساله قشنگ دارم کوچیک شدن کیسه های خریدمون رو به چشم میبینم. دیگه چی گرون نشده؟