نمیدونم سکوت این روزا کار درستیه یا نه، اما میدونم که حوصله من این روزا خیلی کمه. حوصله هیچ کاری رو ندارم و اینجا نوشتن هم از همون کارا به حساب میاد.
تو یه منجلابی گیر افتادم انگار. هر روز صبح خبرای روز قبل رو میخونم، هر روز با یکیشون گریه می کنم. برای تنهایی آرتین، برای اشکای دختر فرشته احمدی که امکان نداره عکسش رو ببینم و گریه نکنم.... بی شرفن کسایی که بین این دو بچه فرق میذارن. برای یکیشون عزاداری می کنن و مادر اون یکی رو میکشن.... از یکی استفاده تبلیغاتی می کنن بر علیه خونخواهانشون... حادثه شاه چراغ هر جور حساب کنی، بی کفایتی حکومت رو میرسونه و بس. میگید کار داعشه؟ اوکی. اگر نمیتونید جلوی دشمن خارجی رو بگیرید، غلط میکنید همه نیروهاتون رو هوار می کنید رو سر جوونای داخلی که بزنید و بکشیدشون! حالا از این بی کفایتیشون استفاده تبلیغاتی هم می کنن!!!
ای خدا...
این روزا که سرگرم نگهداری از دخترکم و برنامه زندگیمون از همیشه خیلی پیچیده تره، سعی میکنم تو بیداری دلتا خیلی خبرا رو چک نکنم. هر چند که یه استرس خاصی دارم و گوشی از دستم نمیفته، اما سعی می کنم تو بیداریش چک نکنم که قیافه م بدجور نشه. وظیفه اولم حفظ سلامت روحی دلتاست. دلتای 18 ماهه که خیلی شیرین شده و هر روز یه کلمه جدید میگه و مامانشو سورپرایز می کنه. براش کتاب میخونم، سعی می کنه کلمات رو تکرار کنه. دونه دونه، نازی، نخند، آقاپسر، اینا آخرین کلماتین که یاد گرفته. کلمات قبلی رو هم بازنگری کرده و بهتر میگه. مثلا قبلا به "دست" میگفت "دَ"، الان میگه "دَس" یا میگفت "نی"، الان میگه "نیس". واکسن 18 ماهگیش رو هم زدیم و دیگه تا 6 سالگی از شر واکسن راحت شدیم. از بس که بدواکسن بود دلتا.
دغدغه هامون زیاد شده. تصمیمای بزرگ باید بگیریم. شرایط فعلی کشور هم تیرخلاص بود واسه تصمیم گیری.
حرفای دل من رو یکی از طرف خودشون زد. هر چند که خیلی جاهاش نظراتم باهاش متفاوته، ولی به نظرم چه موافقین چه معترضین حتما بخوننش. رضا امیرخانی، نویسنده بزرگ انقلابی خودشون. قبلا تو نوجوونی ازش کتابای ارمیا، بی وتن و منِ او رو خونده بودم و نثرشو دوس داشتم. بعدا که فهمیدم راهش ازم جداست دیگه نرفتم سمت کتاباش. ولی نشون داد اهل فکره. پیشنهاد می کنم یادداشت گذارنگار امیرخانی رو بخونید.