چجوری زندگی دو نفره ی بهتری داشته باشیم؟

مدیریت تو روابط زناشویی به نظرم مهمترین کار دنیاست. هر چقدر هم که میزان دوست داشتن و علاقه بین زوجین زیاد باشه، ولی بازم بدون مدیریت، تنش هایی وجود خواهد داشت. این که دو نفر کاملا شبیه به هم باشن و در هر لحظه مثل هم فکر کنن که وجود نداره. دیگه کی از خواهر یا برادرمون به ما بیشتر شبیه ئه؟ مگه با اونا مشکل نداشتیم هیچ وقت؟ بنابراین اختلاف عقیده، نظر، فکر و ... همیشه وجود داره، فقط باید هندل بشه.

باید یاد بگیریم که چی کار کنیم که لحظات شاد و لذت بخش بیشتر داشته باشیم و لحظات تنش زا و جنجالی کمتر؟

خب من کاملا معتقدم که نمیشه هر دو نفری با هم بتونن یه زندگی عالی و خوب بسازن. یه بیس هایی باید وجود داشته باشه واسه این کار. مهمترینش علاقه از صمیم قلبه. با کسی ازدواج کنین که دوستش دارین و دوستتون داره، هر دو از ته ته قلبتون. نمیدونم چجوری میخواین مطمئن شین از اینکه دوست دارین هم رو، ولی هر جوری هست مطمئن شین و بعد جواب بله رو بدین.

بعد از اینکه با فرد دوست داشتنی زندگیتون ازدواج کردین، فکر می کنین دیگه همه چی حله؟ نه! این تازه اول ماجراست. حالا باید یه زندگی دل نشین بسازین واسه خودتون، که هم خودتون و هم عشقتون (همون فرد دوست داشتنی زندگیتون که اینجا بهش میگیم عشقتون!) از این زندگی لذت ببرین و عشق بینتون باعث تعالی و تکاملتون بشه.

خب، واسه اول ماجرا باید چی کار کرد پس؟ خیلی کارا، یعنی به اندازه همه روزای زندگی تجربه لازمه و یه عملکرد خاص برای هر موقعیتی لازمه که دونستنش و به دست آوردنش سخته. یه  سری موقعیت ها هست که صد سال هم آدم توش باشه، باز نمیدونه باید چی کار کنه. ولی یه سری هاش شدنیه. بیاین تجربیاتمون رو با هم درمیون بذاریم. تهش یه متن مقاله طور میشه که میتونیم واسه موقعیت های خاص به کار ببریم.

خب اولیش به نظر من توانایی قطع عصبانیته. یه وقتایی، هممون ممکنه خیلی عصبانی باشیم، نه صرفا از دست عشقمون، ممکنه از دست خودمون ناراحت باشیم، دوستامون، خانواده، استاد، مردم کوچه خیابون، یا حتی هورمونامون گند زده باشن به حالمون! در این جور مواقع اگه بتونیم عصبانیتمون رو کنترل کنیم، مهمترین گام رو برداشتیم. میدونم وقتی هورمونا بازی درمیارن کلی حساسیم و هر چیز کوچیکی بیخود عصبانیمون می کنه، اما مهم همینه که تو همین روزا، خودمون رو آروم نگه داریم و گل های باغچه عشقمونو که کلی تلاش کردیم و کاشتیم، رو نکَنیم.

یکی دیگه از مهمتریناش، به نظرم توانایی واقع بین بودنه، یعنی چی، یعنی یه جایی وسط بحث یا دعوا، فکر کنیم که آره خب، من اینجا بد جواب دادم، ممکنه که اون شروع کننده بوده باشه، ولی واقع بینانه، جاهایی که خودمون تقصیر داریم رو هم پیدا کنیم. و در ادامه ی این توانایی واقع بین بودن، باید توانایی عذرخواهی رو هم در خودمون تقویت کنیم. ما باید عذرخواهی کنیم، هر جا که مقصر بودیم. بازم میگم، فرض کنین دعوا رو عشقتون شروع کرده و حرفای چرت و حرص درآری هم زده و خیلی بیشتر از شما مقصر بوده، اما شما هم هر جا که تقصیر خودتون رو - هر چند هم کوچولو- متوجه شدین، عذرخواهی کنین. ضرر نمی کنین!

امروز این موارد به ذهنم رسید. خوشحال میشم شما هم کمک کنین و یه لیست خوب بسازیم. به اینا هم نقد دارین، وارده کاملاً. بفرمایین نقد کنین و پیشنهاد بدین.

ادامه دارد...