تنگه واشی با فامیلای جدید

خواهر سیگما (گاما)  اول تعطیلات رفته بودن طالقان، ولی از بس هوا گرم بوده، زود برگشته بودن تهران. پنج دقیقه مونده بود به آخرین افطار ماه رمضون امسال، سیگما گفت پایه ای فردا (عید فطر) با گاما اینا بریم تنگه واشی؟ منم که پایه. اوکی رو دادم و فرداش 9 صبح سیگما و گاما و دامادشون اومدن دنبال من و 4تایی پیش به سوی تنگه واشی. جاده که خوب بود، خلوت بود. ولی از اونجایی که مسیر از جاده اصلی جدا می شد، کلی ترافیک بود. کل جاده شد 2 ساعت و مسیر یه ربعه ی جاده تا روستا، شد 1 ساعت و ربع! ترافیک زیر آفتاب، ولی هواش واقعا خوب بود. کلی بادهای خنک داشت. رفتیم و زدیم به آب (تنگه واشی، یه رودخونه س  بین دوتا کوه، که مجبوری از تو آب رد شی حتما تا تنگه رو رد کنی. آبش هم فوق العاده خنکه. دو تیکه بیست دقیقه ای هست که از تو آب رد شی) تنگه اول رو رد شدیم و بعد رفتیم تو دشت و دمن اونجا دنبال سایه بگردیم تا بساط پیک نیک رو علم کنیم. ولی دریغ از جای خالی. همه جا پر از آدم بود. آخرش رو یه شیب، زیر آفتاب نشستیم!!! خخخ. ولی خیلی حال میداد. من اولش سردم بود، زیر آفتاب یه کم خوب شدم. منقل به پا کردیم و نهار زدیم بر بدن و کلی مسخره بازی درمیاوردیم و میخندیدیم. اولین صمیمیت با خواهر شوهر بود. خخخ. بعد از اونجایی که گامای گرام، بسیار خسته شده بود، قید تنگه دوم رو که زدیم هیچی، تنگه اول رو هم حاضر نشدن پیاده برگردیم و سوار بر نیسان آبی برگشتیم تا پارکینگ. اولین تجربه نیسان سواریمون بود، ولی هیچی هم ندیدیم. آخه یه آقاهه تو حلقم وایستاده بود

سفر خیلی خوبی بود. به خصوص که بعدش برگشتیم خونه ما و مامان برای شام نگهشون داشت و اونا هم تیلدا بازی کردن و دور هم شامیدیم و قسمت آخر پایتخت رو هم دیدیم.

من کلا اونجا سردم بود اکثرش رو. اون شب خوابیدم و صبحش بی حال بودم همش. بعد فهمیدم تب کردم و رسما سرما خورده بودم. تب و سردرد و دل درد و روزای خاص و همه چی با هم قاطی شده.

عجب طوفانی شد دیشب! متاسفانه مثکه تو جاده چالوس و اون حول و حوش کشته داشته و مفقودالاثر و اینا