کرونا در یک قدمی

در این لحظه کارد بزنی خون من در نمیاد.

4شنبه ی دو هفته پیش، وحید و بهارک، دوستامون که از گرگان اومده بودن تهران، گفتن ما یه دقیقه بیایم دم در خونتون ببینیمتون. کارتون داریم.  خودشون هم پزشکن و خب چقدر مگه میشد بهشون گفت که من به خاطر شرایطم خیلی دارم قرنطینه رو رعایت می کنم و اینا؟ دیگه گفتیم گفتن میایم دم در، فوقش یه تعارف میزنیم میان بالا یه نیم ساعت میشینن و میرن، با ماسک هم میشینیم که خودشونم ماسک ها رو درنیارن، پنجره ها رو هم باز میذاریم. برای نینیمون چنتا چیز آورده بودن. خلاصه اومدن و موندگار شدن! در این حد که ساعت 10 شب گذشت و دیدیم شام ندیم خیلی ضایعس و پیتزا سفارش دادیم براشون. و خب موقع خوردن هم که ماسک رو در میاریم دیگه! البته بماند که خودشون خیلی شل و ول ماسک میزدن. وحید که رسما از یه جایی به بعد برداشت ماسک رو. بهارک هم ماسک زیر بینیش بود خیلی وقتاش رو! بعد خودشون پزشکن و  دارن بیمار کرونایی میبینن تو درمانگاه کوفتی!!! تازه من کلی جو دادم که آره من خیلی باید مواظب باشم و اینا، میگفت آره هیشکی رو نبین. گفتم آخه نمیشه 5 ماه بشینم خونه و حتی مامانمینا رو هم نبینم که. میگفت خب میری اونجا هم با ماسک برو. و همه اینا رو در حالی میگفت که خودش همون لحظه ماسکش زیر بینیش بود!!! خلاصه من خیلی حرص خوردم. سیگما هم هی دلداریم میداد که حالا اشکال نداره و ما ماسک داشتیم و چیزی نیست و اینا. خلاصه این گذشت و ما به مامانا گفتیم که چون ما اینا رو دیدیم دو هفته خودمون رو قرنطینه می کنیم و نمیایم پیشتون. که تولد مامان هم میرفت تو این دو هفته و اون داستانا پیش اومد و من تصمیم گرفتم برم پیششون. میشد یه هفته بعد از اینکه بچه ها رو دیدیم. ولی خب چون احتمال میدادم ناقل باشم، اصلا ماسکم رو درنیاوردم. فقط واسه خوراکیا که اونم میرفتم اونور خونه مینشستم یا فقط تو اتاق خودم درمیاوردم. همون ظهر هم عکس کیک رو گذاشتم تو گروه دوستا، و گفتم که اومدم خونه مامانمینا اما با ماسک. حالا اینو داشته باشید. همون روز عصر دیدم سیگما دو سه بار زنگید که پاشو بیا و چندبار چک کرد که من ماسک دارم حتما دیگه؟ بعد هم که زود رفتم خونه، گفت چرا بادکنکا رو نیاوردی؟ منم گفتم خب تیلدا و تتا داشتن باهاش بازی می کردن. گفت اون بمب کروناست خب، من بادشون کرده بودم. دیگه منم گفتم حالا قطعی کرونا نداریم که. از دیشب که باد کردی تا این بادش خالی شه کروناش میره و اینا خلاصه. بعد از فردا صبحشم که بیدار شدم یه ته گلودردی داشتم. که البته گفتم هوا سرد شده و دیشب افتادم بیرون از پتو اینجوری شده. ولی خب توهم کرونا هم داشتم. خلاصه گذشت تا دیشب که بهارک اومد تو گروه گفت که کرونا داشته این دو هفته و قرنطینه س!!! برگام ریخت اصن! خب ما 4شنبه پیش اینا رو دیدیم و تا این دوشنبه دو هفته تموم نشده حتی. حالا از شانس من سیگما هم تو جلسه آنلاین بود و نمیشد باهاش حرف بزنم. منم مثل اسفند رو آتیش بودم که اینا همون موقع که پیش ما بودن هم کرونا داشتن و نمیدونستن و از شنبه ش که برگشتن شهرشون فهمیدن! و خودتون پزشک باشید و انقدر بی فکر. که تو اون سفر تهرانشون حداقل 10 نفر دیگه رو هم دیدن و 5شنبه و جمعه هم صبحونه با دوستاشون بیرون رفتن. تو رستوران یعنی! 

نیم ساعت بعد جلسه سیگما تموم شد و بهش گفتم. گفت آره من میدونستم. بهارک 4شنبه گذشته، همون روزی که تو خونه مامان بودی، عصری بهم پیام داد و گفت مراقب خودتون باشین، ولی به لاندا نگو که حالا استرس نگیره و سطح ایمنیش نیاد پایین. گفت واسه همینم تو که خونه مامان بودی من زنگ میزدم که زود بیا خونه و سر بادکنکا هم دعوات کردم. گفت اصن خودمم عصبی بودم از اون روز همش. دیدم آره، دقیقا فرداش که بهش گفتم گلوم یه جوریه، رفت دستگاه بخور رو آورد و هیتر برقی و هی گیر داد ویتامین سی بخور و اینو بخور و هر روز برام هی آب لیموشیرین میگرفت و اینا. منم شک نکردم اصن. خدا رو شکر گلوم هم زود خوب شد. 

حالا الان 12 روز از دیدارمون گذشته و ما خوبیم خدا رو شکر. ولی اولا که نمیدونم واقعا ناقل بی علامت بوده ایم یا نه. ثانیا که خب چه کاریه. شما که مستقیم با آدم کرونایی در تماسین، چرا وقتی اومدین تهران رفتین دیدن این همه آدم؟! حالا خدا رو شکر گویا کسی ازشون نگرفته، ولی من هنوز اسفند رو آتیشم. بهارک دوست خودمه ولی به سیگما گفتم از این به بعد دیگه واسم اون بهارک سابق نمیشه. آدم انقدر بی فکر! 

حالا از اونور نگران مامان هم هستم. میگم اگه من ناقل بوده باشم، تا هفته دیگه، که دو هفته از دیدن مامان بگذره، هنوز باید رصدشون کنم. خدایا خودت به خیر بگذرون...