آذری که گذشت

اینجا سوت و کوره. دیگه نوشتنم نمیاد. حال روحیمون که خوب نیست این روزا. سه ماه هم رد شد. این همه جوون کشته شدن. این همه آدم بی گناه تو زندانن. این همه حکم اع د ام.... آدم نمیدونه واسه کدومش عزاداری کنه. مصرانه حتی واسه شب یلدا نذاشتم کسی خرید کنه اون 3 روز آخر رو. یه چیزایی شرکت بهمون داده بود، با همون شب یلدا رو برگزار کردیم. دل و دماغی هم براش نبود. ولی دیگه به خاطر بچه ها، باید زندگی کرد. مامان گفت ماهی نداریم به رسم هر سال سبزی پلو ماهی درست کنم، گفتم فدای سرت، مرغ درست کرد. حالا یه سال هم اینجوری بگذره. این کمترین کاره ...

بیش از یک ماهه که مریضم. سرماخوردگی یا آنفولانزا یا کرونا یا سینوزیت یا آلرژی. نمیدونم. هر کوفتی که هست تموم نمیشه. هی شکلش عوض میشه. چند بار دکتر رفتم. تو اون روزای آلودگی هوا خیلی اوضاعم داغون بود. سینوزیت کرده بودم (شده بودم؟! حالا هر چی). ترشحات شدید داشت خفه م می کرد. بعد از یه هفته آنتی بیوتیک خوردن، تازه سرفه های خشکم شروع شد، جانکاه! با هر یه دونه ش پخش زمین می شدم. حالا باید شربت خلط آور میخوردم!دوره آنتی بیوتیک که تموم شد و اثرش هم رفت، باز ترشحات شدید سینوس ها شروع شد! صدام هم که کلا گرفته این مدت. دکتر گفت هوای آلوده باعث آلرژیت شده و روی بیماری سوار شده. همش سرفه و کیپ بودن شدید بینی. هر جا میرم همه می گرخن. تو این آذر حدود 2 هفته شرکت نیومدم، ولی بازم همون آش و همون کاسه. دکتر شرکت گفت سرایت نداره بیماریت دیگه. ولی خب با هر سرفه و با صدای تودماغی من آدما پراکنده میشن. دیگه نهار با دوستام نمیرم، میشینم یه گوشه فقط همون موقع ماسکم رو درمیارم و سریع نهارم رو میخورم. دلتا هم مریض شده. به شدت من نیست، ولی اون با همون کمترش هم حالش بدتر میشه. تا سرفه ش میگیره، بالا میاره. کم اشتها هم که شده، 300 -400 گرم وزن کم کرده. لب به غذا و شیر هم نمیزنه. هر وعده دارم با بدبختی بهش یه چیز میخورونم. دیگه حتی رضایت دادم شکلات بخوره، حداقل یه کم کالری بگیره! شیر هم دیگه دوست نداره آخه. قبلا غذا نمی خورد و شیر میخواست، الان دیگه شیر رو هم با بدبختی میخوره. به پستونکش هم بیشتر معتاد شده و من دارم حرص میخورم. از اینکه نه تونستم تغذیه ش رو درست کنم، نه تونستم پستونک رو به موقع ازش بگیرم. تازه کارتون هم میبینه! چون همون یه ذره غذا رو هم باید حواسشو پرت کنم تا بخوره! یعنی خلاصه تربیتش کاملا از دستم در رفته. آهان. نگم براتون. شبا هم خیلی دیر میخوابه. به خاطر کار سیگما. سیگما تا صبح بیداره و جلسه داره. صداش که نمیذاره دلتا درست بخوابه. و کلا هم وقتی اون بیداره دیرتر میخوابه. به جاش سیگما 6-7 صبح میخوابه تا 12-1. و دلتا هم تا همون موقع ها باهاش میخوابه. واسه همین شبا دیر میخوابه و رو مخ منه. منی که باید 5.5 صبح بیدار بشم! خلاصه زندگی شخمی ای شده. 

قیمت دلار و سکه هم که هر روز داره میره بالاتر. انگار یه خنجریه که هی بیشتر فرو میره تو قلبم! 

دیگه اینکه یه استرسی هم دارم واسه کاری که قرار بود تا قبل زمستون تموم بشه، ولی نشد و کش اومده. امیدوارم هر چه زودتر تموم بشه و استرسش رهامون کنه. 

ناشکری نکنم. اتفاق خوبیه ولی استرس زاست. تازه وسط خبرای بد پاییز، هفته آخر یه خبر خوب هم داشتیم که خوشحالمون کرد. مشکل یکی از آشناها حل شد و خاندانی شاد شدن. 

دیروز، بعد از 3-4 ماه رفتم آرایشگاه. آرایشگره میگفت کجایی نمیای؟ دل و دماغ نداشتم که. 

یادش به خیر، یه زمانی اینجا برای نوشتن از خوشی ها و شادی هام بود. اما الان کلا آدم دلش که به خوشی کردن نمیره، خوشی هم که میکنه، دلش نمیخواد اعلام کنه. بمونه تو خفا، جو عوض نشه. عادی انگاری نشه.