اول شهریور

سلام سلام

حالتون چه طوره؟

ما هم خوبیم خدا رو شکر. این هفته حالم خیلی بهتر بود، تازه داشتیم فکر می کردیم که دیگه مریضیا تموم شد که بابا کرونا گرفت. تو این 2.5 سال من و بابا نگرفته بودیم که دیگه ما هم گرفتیم. اولش هم سخت گرفت. مثل من بود حالش. یه شب اکسیژن رو گرفتیم و بین 92 تا 87 بالا و پایین میشد. به دکترش زنگ زدیم گفت اگر 87عه که باید بستری بشه  البته اون روز خیلی سرفه داشت بابا. دیگه گفتیم تا فردا صبح صبر کنیم ببینیم چی میشه. صبحش حالش خیلی بهتر شده بود. اکسیژن هم 92-93 بود. نرفتیم بیمارستان. انقدر این مدت از بیمارستان خسته شدیم که کلاهمون هم بیفته اونجا نمیریم برداریم. خدا رو شکر کم کم بهتر شد و اکسیژنش رو 96 اینا اومد. والا من شنیده بودم این اکسیژن خونه و به ماسک و دوییدن و اینا ربط نداره، بگی مثلا الان راه رفتم اکسیژنم کمه. ولی خب بابا وقتی سرفه می کرد اکسیژنش خیلی کم میشد. سرفه ش که میفتاد میومد بالا. حالا نمیدونم دیگه. به قول همکارم ایشالا که خیره.

یکی از عصرا، تیلدا و تتا با دوچرخه اومدن، دلتا هم با کالسکه، با بتا و شوهرش رفتیم پارک سر کوچه بچه ها بازی کنن. دلتا گیر داده بود که سوار دوچرخه ی تتا بشه. (چرخ کمکی داره)، سوارش کردیم و کمرمون میشکست موقع راه بردنش. چون هم باید دولا میشدیم فرمونش رو میگرفتیم هم خود دلتا رو که نیفته. انقدر دوس داشت که هر چی میخواستیم بیاریمش پایین گریه می کرد. تتا هم خیلی مهربونه. اومد نشست رو کالسکه و دوچرخه ش رو داد به دلتا. ولی من واقعا کمر برام نموند. سیگما هم آبمیوه خریده بود و اومده بود عیادت بابا، با هم برگشتیم خونه. گفت بریم بیرون شام بخوریم. سر کوچه پایینی یه ساندویچی هست. همونجوری پیاده با کالسکه رفتیم ساندویچ زبون و مغز و استیک خریدیم و خوردیم. دلتا هم خوابش برده بود توی کالسکه. بعدشم باز شکمو بازیمون تموم نشد و رفتیم دوتا بستنی قیفی هم خریدیم و لیس زنان برگشتیم خونه. خخخ. شب سالگرد عروسیمون بود. بهش میگم خب سالگردمون مبارک. میگه عه؟ یادم نبود. میدونستم یادش نیست، اول میخواستم صبر کنم آخر شب فردا بگم وقتی تموم شد، بعد دیدم چه کاریه حرص بخورم کل روز رو؟ البته کل روز رو حرص خوردم چون فردا صبحش حسابی دعوامون شد  و اصلا یه بارم نگفتیم مبارک. عصر دلتا رو بردم خونه ی مامان که سیگما کار کنه. چند ساعت بعد زنگ زد گفت شب کیک میخره میاد خونه مامانینا. بهش گفتم حلوا بخر جای کیک! والا! فکر کنم بی ذوق ترین سالگردمون بود. 

این هفته با سیگما آخر هفته مشترک نداشتیم. بابا هم که کرونا داشت و نشد بریم ییلاق باز. کلا قسمت نیست، این یکی آخر هفته هم نمیریم  دیگه دیدیم بچه ها دارن میپوکن تو خونه، تصمیم گرفتیم بریم پیک نیک تو پارک بزرگ نزدیک خونه. من گفتم شام با من. با سیگما رفتیم شهروند و کلی شهروند بازی کردیم. خخخ. یادمه تو بارداری که هییچ جا نمیرفتم به خاطر کرونا، یکی دو بار شهروند رفته بودم و حسابی برام تفریح بود همونشم. الانم همینه. دلتا رو میشونیم رو چرخ خرید، هم اون کیف می کنه هم ما قشنگ خرید می کنیم. البته بماند که هی میگفت اَ اونا، اَینا. (ازونا، از اینا). نه اینکه بخوادشون، میخواست به ما نشون بده. خخخ. هر وقت ما شروع می کنیم به حرف زدن با هم، صداشو میبره بالا و هی صدامون می کنه. همه توجه ها باید به خانوم باشه! خلاصه تجربه خرید خوبی بود. برگشتنی هم توی ماشین از خواب بیهوش شد دلتا. رفتیم خونه یه کم خوابید و منم وسایل پیک نیک جمع کردم. برنامه م ساندویچ ژامبون بود. دیگه نون باگت و ژامبون و خیارشور و گوجه فرنگی و نوشابه و سس و فلاسک و اینا رو برداشتم. بتا گفته بود کیک پخته و میوه اینا هم میاره. دیگه سیگما اومد کمکم وسایل رو گذاشت تو ماشین. صندلی عقب رو خوابوند و سه چرخه ی دلتا رو هم جا داد. سه چرخه ش دستگیره داره و راه بردنش خیلی آسونه. رفتم دنبال مامان و یه ماشین هم بتاینا بودن و رفتیم پارک. اول بسم الله دلتا رفت سراغ تاب تاب. ما رفتیم بساط رو پهن کردیم و بچه ها رو سوار دوچرخه ها کردیم و رفتیم پیاده روی. داماد هم موند پیش بساط. حالا اون وسط دوباره دلتا گیر داده بود به دوچرخه ی تتا. دیگه من هی سرعتی راه میبردمش که بی خیال شه. نمی فهمم واقعا فرقشو. چرا اونو دوست داره چون دیگه سه چرخه ی خودش خیلی شبیه اونه. از وقتی اومدیم بشینیم، همش دلتا رو دوچرخه ی تتا بود. خل کرده ما رو  چای نسکافه و کیک زدیم بر بدن. سیگما و بابا هم با اسنپ اومدن و ساندویچا رو خوردیم. بعد دیگه زحمت گردوندن دلتا افتاد به سیگما. تا مینشست هم دلتا میدویید میرفت سراغ دوچرخه ی بقیه بچه ها. ولی حسابی واسه خودش بازی کرد و تو چمنا راه رفت. گفته بودم راستی؟ دلتا عاشق کفشه. بیرون میریم امکان نداره بدون کفش بیاد. یعنی تو بغل باشه، تو کالسکه باشه، هر جا بریم باید کفش پاش باشه. موقعی هم که میرسیم جایی و میخوایم دربیاریم کفشش رو، نمیذاره. دیگه اونجا هم که روی زیرانداز اصلا کفشش رو درنمیاورد. مامان میگه این با کفش به دنیا اومده. خخخ.  جالبه اول شهریور پارک انقدر سرد بود که سویشرت پوشیدم من. واسه دلتا هم هدبند و ژاکت برده بودم که هر کاری کردیم نذاشت هدبند رو سرش بمونه. ولی ژاکت تنش بود دیگه. تفریح خوبی شد خدا رو شکر. 

جمعه هم میخواستیم بریم باغ کتاب که سیگما رفت ختم و دیر اومد و بعدشم سر یه چیزی دعوامون شد و رفتنمون کنسل شد. خسته شدم از دعوا، دیگه شب از رو ناچاری آشتی کردیم. نمیشه همش قهر باشیم که. زندگی سخت شده، الان باز تصمیمای مهم باید بگیریم و کارای مهم باید بکنیم. 

بریم که سعی کنیم این هفته رو با انرژی شروع کنیم.