رخوت

سلام. حالتون چه طوره؟

من هستم ولی این روزا اصلا حوصله نوشتن ندارم. به یه حالت بنویسم که چی ای رسیدم. فوق العاده تنبل شدم این روزا. دارم چاق میشم و همش میخورم و میخوابم. باز خوبه کارای شرکت هست، وگرنه هییییچ کار مفیدی نمی کردم. هیچ ورزشی هم حتی نمی کنم این روزا. 

یه کم نیاز به تفریح داریم. هر روز سیگما میگه یه برنامه ای بچینیم تفریح کنیم، ولی خب کرونا هیچی برامون باقی نذاشته. حتی رستوران هم نمیریم. خلاصه که زندگی جالب نیست اصن و چیزی هم برای تعریف نداره. حتی ییلاق هم شدیدا تکراری شده و دیگه حتی اونجا هم که بریم، همش تو خونه ایم. البته تا این هفته رفتنمون هم یه کم اجباری بود، برای اینکه مامان و بابا تنها نباشن. ولی از این هفته که دیگه قرنطینه بتاینا تموم شد و داداشینا هم برمیگردن، ایشالا اگه بشه یه مدت نریم. میدونم بمونیم تهران بیشتر حوصلمون سر میره، ولی انگیزه رفتن هم ندارم. 

40 روزه که تتا و تیلدا رو از نزدیک ندیدم و خیلی حس بدی دارم. چقدر بده دوری. امیدوارم این طلسم بشکنه و این هفته بتونیم ببینیمشون. 

خلاصه یه حس رخوت تو این روزا جریان داره. حس خوابالودگی. 

پ.ن: دارم سعی می کنم افسرده نشم. اما این بار نه با ورزش. با آشپزی و کیک پزی! اینه که چاق هم میشم! و خود چاقی دلیلی میشه برای افسردگی