لذت دیدن فامیل!

4شنبه باید بابا رو میبردیم پیش دکترش، که یه دریچه روی گچ دستش باز کنه. مطب دکتر بین خونه ما و مامانینا بود. اسنپ گرفتم مامانینا بیان، خودمونم وسایل ییلاق رفتنمون رو جمع کردیم و از اینور رفتیم مطب دکتر. تو آسانسور دکتر رو دیدم و حال بابا رو پرسید، گفتم نمیذاره دستش رو ورزش بدیم، میگه درد دارم. آسانسور رسید و پیش مامان و بابا منتظر موندم تا نوبتمون شد. دکتر خیلی خوش برخورده. کلی خوش و بش کرد و یه کم بابا رو دعوا کرد که نمیذاره دستش رو ورزش بدیم. بعد هم دریچه باز کرد. اوه چقدر ترسناک بود صحنه دستش. خونی هم بود با اینکه 3 روز از عمل گذشته بود. پاسنمانش رو عوض کرد و گفت هفته دیگه هم باز بیاین. همگی رفتیم خونه مامانینا و وسایل خودمون رو گذاشتیم تو ماشین بابا که با ماشین بابا بریم. 206 ما واقعا کوچیکه واسه 4 نفر. اونم وقتی قد سیگما بلنده و صندلیشو باید تا آخر بده عقب! ضمن اینکه ماشین بابا حسابی کثیف شده بود و قرار شد تو همون ییلاق، سیگما ببرتش کارواش. اومدیم ییلاق. بعد از اون صحنه که همینجوری ول کرده بودیم و رفته بودیم، دیگه نیومده بودیم. دست خاله درد نکنه. حسابی جارو کشیده بود و شیشه خرده ها جمع شده بود. نردبونه دوتا از گلدونا رو هم داغون کرده بود که خاله دوباره کاشته بودشون. سیگما شیشه ها رو متر کرد که فردا بره بخره و شیشه بندازه. خیلی کار داشتیم این روزا. یعنی بیشتر از همه سیگما. ماشالا بابا وقتایی که میومدیم ییلاق، انقدر کار داشت که اصن نمینشست. البته که از کاراش لذت میبره. باید باغچه پایین خونه رو آب میدادیم که به سیگما یاد داد. بعد رفت شیشه خرید و چسب و اینا. عصری با هم رفتیم که شیره انگور یا شیره توت بخریم که شیره توت رو ترجیح دادیم. ماشین رو هم خواستیم ببریم کارواش، رفتیم هم، ولی محیطش شدیدا کارگری بود. با شال قرمز خیلی حس ناامنی داشتم. اول ماسک زدم تو ماشین ولی دیدیم نگاه ها کم نمیشه، سیگما عصبی شده بود، دیگه فرار رو به قرار ترجیح دادیم. گفت خودم تنهایی میام. خخخ. هیچی دیگه برگشتیم خونه دیدیم خاله و عمو اومدن دیدن بابا. تو بالکن با فاصله نشسته بودیم. این کرونا بهمون نشون داد باید قدر همین دیدارهای کوچولو رو بدونیم. انقدر خوشحال شدم یکی اومد که نگو. الان یک ماهه که بتا و بچه هاش رو ندیدیم. تا حالا نشده بود که این مدت هم رو نبینیم. 

جمعه صبح سیگما از صبح رفت دنبال کارا. مرگ موش بخره (بله همچنان درگیرشیم ) و تله و چسب آکواریوم برای شیشه و بردن ماشین به کارواش و اینا. ساعت 3 بعد از ظهر اومد خونه. خیلی زحمت میکشه این روزا. واقعا متشکرشم. مامان و بابا هم خیلی ازش تعریف می کنن. عمه ها این داستان بابا رو نمیدونستن. ساعت 9 شب بابا زنگید به خواهر بزرگه ش، هم عید رو تبریک بگه، هم ماجرا رو بگه. 9.5 داشتیم میز شام رو میچیدیم که زنگ زدن. دوتا عمه ها با شوهر عمه اومدن دیدن بابا. خیلی ناراحت بودن واسه بابا. عمه هی گریه ش میگرفت. نگم که چقدر لذت داشت اومدنشون. همه با ماسک نشستیم. پخش و پلا. چیدمان خونه ییلاقی یه جوریه که قشنگ میشه دور هم با فاصله دور نشست. همه چیز رو براشون تعریف کردیم با جزییات. داستان موش رو هم همینطور. با جزییات. قشنگ تخلیه شدیم. اصن فکر نمی کردم هیچ وقت انقدر به دیدن فامیلا احتیاج داشته باشم. یه جور عقده ای طوری فامیل میخوام! اون داستان دوره های زنونه فامیل مامان هم که کنسل شده و دیگه به این نتیجه رسیدیم که اوضاع بهتر نمیشه و باید مراسم رو دورادور برگزار کنیم. ماهانه قرعه کشی مجازی داشته باشیم و پولا رو کارت به کارت کنیم. به همین لوسی و به همین بی مزگی! 

این شبا اینجا همش باد و بارونه. رعد و برقای ترسناک. همش شبا میترسیدم از صدای رعد و برق. تا حالا اینجوری نبودم، اما الان تو اتاقمون، بعد از سر و صدای افتادن هفته پیش بابا، از هر صدایی میترسم. البته خوبیش این بود که حسابی بارون اومد. اون درخت گردویی که بالای تراسه، یه مشکلی داشت که امسال همش نوچ بود. انگار شته گذاشته باشه مثلا. البته حشره ای دیده نمیشد ولی نوچ بود و شهدش میریخت رو پاپیتال های توی باغچه. اونا رو هم نوچ کرده بود. بارون این دوشب حسابی هم درخت رو شسته، هم پاپیتال ها رو.