خدایا میشه دیگه بسه؟

سلام. صبح بخیر. خوبین؟

ما خوبیم خدا رو شکر. البته نمیدونم. ماجرای کرونا از این قراره که بعد از داماد، تتای دوساله چند شبی تب کرد و بردنش دکتر، دارو داد و گفت احتمالا سرماخوردگیه، ولی جلوی نفسش نباشید. (با احتمال بالا کرونا بود که تو بچه ها ضعیف تر خودش رو نشون میده)، زودی خوب شد. بعدش تیلدا کوچولو گلودرد داشت همش و چند شبی هم تب کرد. هر چی هم غذا میخورد بالا میاورد. کلی لاغر شد. اونم بردن دکتر و دارو داد. بهتر شده الان. داماد این مدت اصلا تو ویدئو چت هامون نمیومد، فقط یه بار که یه فیلمی از تتا فرستاده بود، صدای نفس کشیدنش خیلی بد بود. 5 کیلو هم لاغر شده. اما همش میگه خوبم. دیروز که چت تصویری داشتم با بتا، گفت داماد دیگه کاملا خوب شده اما خود بتا تب داشت و بی حال بود. گلودرد هم داشت... یعنی من هر شب استرس اینا رو دارم. خود بتا هم ریه حساسی داره هم اینکه به خاطر روماتیسمش کورتون مصرف می کنه. خلاصه شدیدا نگرانم. هر شب کلی خواب بد میبینم. اصن زندگی بهم زهر شده یه جورایی. از دو ماه پیش که اون داستانای داداش اتفاق  افتاد و هنوزم ادامه داره، دیگه انگار خوشبختی از خونه مون پر کشیده. همش اتفاقات ترسناک میفته. باورتون نمیشه اگه بشمرم بلاهایی که این چند وقت سرمون اومده. صدقه هم دادیم. مامان گوسفند نذر کرده، نمیدونم خلاصه. 

تو این مدت سعی کردیم مامانینا رو تنها نذاریم. 4شنبه و شنبه دورکاری گرفتم و از سه شنبه شب رفتیم ییلاق پیش مامانینا. 4 روز اونجا بودیم. سالگرد فوت مامان بزرگ بود، با هم رفتیم سر خاک، باغ رفتیم. گلدون کاری کردیم تو بالکن. گفتیم و خندیدیم. زندایی کوچیکه که زنگ زده بود حال بتا رو از مامان بپرسه، مامان گفت لانداینا پیشمون هستن این روزا. نبودن که ما دق می کردیم از غصه. فکر کن مامان که هر روز بچه های بتا رو نگه میداشت، الان کلی مدته که ندیدتشون. از اون ور مامان زنداداش هم کرونا گرفته و مامان کاپا رو هم ندیده. خلاصه که همه بچه هاش تو قرنطینه ان. فقط ما بودیم دیگه. ما هم چون شرایطمون با خودشون یکیه رفتیم پیششون. خلاصه که بد وضعیتیه. 

این مدت کلی کارای خرید و فروش موفق و ناموفق هم داشتیم همگی. سیگما هر روز تو بنگاه هاست. اون سرمایه گذاریمون رو باید حتما میفروختیم تا چکمون پاس شه، فروختیم و دیگه مگه میشد بخریم؟ همه میزدن زیرش. هی نشست میذاشتیم دبه می کردن. با بدبختی یه جا رو از آشنامون خریدیم. داستانای بابا اینا هم که هیچی، هر روز یه مثنوی هفتاد من از توش درمیاد.

خلاصه که روزای خوبی نیست. خسته شدم دیگه. فقط همون آخر هفته ها که میریم پیش مامانینا و سعی می کنیم به اونا هم روحیه بدیم، خوش میگذره. بازم خدا رو شکر. البته اگه پیدا شدن موش و اومدن آب توی خونه ییلاقی و شکسته شدن بی خود وسایل و پیچ خوردن پام و ... رو ندیده بگیریم