تتای دو ساله

حدسم درست بود. دورکاری کلی دیگه جمع شد. دیگه هفته ای چند روز باید شیفت بیایم. بازم خوبه البته. دیروز عصر از 5 تا 7 خوابیدم. بیدار شدم دیدم رییس گفته فردا نوبت توعه بری سر کار! در این حد زود خبر میدن! منم اینجوری بودم که لعنتی من الان 2 ساعت خوابیدم، شب خوابم نمیبره دیگه. به دوستم گفتم، گفت فردا به خاطر شب قدر دیر باید بریم. کلا 3-4 ساعت باید شرکت باشی، غصه نخور. بسی شاد شدم. پاشدم واسه شام پلو مرغ درست کردم. با سیگما نشستیم بعد از مدت ها 3-4 قسمت فرندز پشت سر هم دیدیم و اون خوابید و من بالاخره وقت کردم به کلیدر سر بزنم. این مدت اصلا فرصت نداشتم هیچ کدوم از این کارای ساده رو بکنم. 

امروز هم با سیگما اومدم سرکار. شیلد هم آوردم با خودم ولی دیدم هیشکی نمیزنه، روم نشد بزنم. اما همه ماسک دارن. دم در هم ماسک دادن بهمون باز. فاصله هامونم زیاده. اول کاری اومدم میز و صندلیم رو سابیدم حسابی. بعد هم یه دور الکل پاشی کردمشون. لپ تاپ رو علم کردم و بعد دیدم تمام گلا خشک شدن. تیکه های زنده شون رو برداشتم گذاشتم تو آب، ببرم خونه. به بقیه سالما هم آب دادم حسابی. این گلا مال من نبودن. من گلای خودم رو برده بودم خونه از اول. 

خلاصه این روزا اینجوری میگذره.

هفته گذشته خیلی خیلی بد سپری شد برامون. مامان که همش داشت گریه می کرد. روزای خیلی بدی هستن این روزا... بگذریم...

امروز تولد دو سالگی تتای منه. از وقتی تتا به دنیا اومد، انگار برای بار دوم یا سوم عاشق شدم. همیشه فکر می کردم بچه دوم بتا رو دیگه اندازه تیلدا دوس نداشته باشم، اما الان گاهی نگران میشم که نکنه تتا رو بیشتر از تیلدا دوس دارم؟ انقدر که این بچه شیرینه. داره راه میره یهو میگه خاله بذار یه بوست بکنم. اصن دلم میره براش. فعل های جدید از خودش میسازه. خاله ببین من ایجا نِشیدم! (نشستم) یا مثلا میاد میگه ایجایی؟ دی دی دمت  (دیدمت). خلاصه که دلم میره براش.