زیرلبی با خودش حرف میزند...

سلام. روزتون بخیر. این روزا یه جورایی شدم. خیلی بیشتر دارم راجع به همه چیز فکر می کنم. خیلی بیشتر مردم رو درک می کنم و بهشون حق میدم. مثل قبلنا شدم. غصه خور همه. یه مدت بود زده بودم به فاز بی خیالی. لازم بود برام. ولی        هر کسی کو دور ماند از اصل خویش       باز جوید روزگار وصل خویش

دوشنبه عصر، مسیرمون فقط یه کوچولو شلوغتر بود. خیلی قابل تحمل بود. اون استرسی که داشتم از ترافیک یه کم بیخود بود. به نسبت زود رسیدیم خونه. لباس عوض کردم و یه شام مختصر خوردم و  رفتم پیاده روی. 10 دور، دور پارک رو رفتم و برگشتم خونه. دوش گرفتم و بی نهایت خسته بودم. میخواستم یه کم خونه رو مرتب کنم ولی نشد. له له بودم. مانکن رو دیدیم. بعد درد پهلوی آسیب دیده م شروع شد...

سه شنبه کار، خونه، شام بی شام، رفتم پیاده روی. همون 10 دور. وقتی برگشتم از خجالت شکم جان دراومدم. البته نه سریع. اول رفتم حمام مفصل. بعدشم تمیز کردن خونه واسه مهمون فردا. در حالی که بسی خسته بودم. تی وی فیلم دوئل رو پخش کرد. آخ که چقدر عاشق این فیلم بودم من. نصفش رو دیدم ولی داشتم بیهوش میشدم. پس بیهوش شدم. 

صبح امروز که بیدار شدم، دیدم یادم رفته گوشیمو فلایت مد کنم. 1 درصد شارژ داشت. قرار بود آرمین بیاد خونمون از صبح. از شهرشون اومده و شب هم داره از ایران میره، گفتیم یه روز با ما باشه. سیگما دعوتش کرده بود یعنی. قرار بود من رو زود بذاره شرکت و بره فرودگاه دنبال آرمین. ولی آخرین تمیزکاریای خونه طول کشید و ترافیکم زیاد بود و دیرش میشد. وسط راه پیاده شدم تاکسی گرفتم. یه مسیری رو هم پیاده رفتم تا بالاخره رسیدم شرکت. حالا عصر که برم آرمین خونمونه. قیمه آماده کردم دیشب. عصر برم بادمجون هم بپزم و بشه قیمه بادمجون واسه شام. سیگما هم جوجه کباب کنه اگه قیمه دوس نداشت، گشنه از ایران نره بچه. 

یه مدت بود که شنیدن سختیای زندگی حالم رو بد میکرد. یه دوره افسردگی رو طی کرده بودم بعد از کشیدن سختی های بسیار در به هم رسیدنمون. بعد از اون کوچیکترین حرفی از بدبختی هر کسی میومد، خودم رو میزدم به نشنیدن. اتفاقات بد رو دوس نداشتم بشنوم. حتی مسائلی که خودمون داشتیم. حاضر نبودم بهش فکر کنم. واکنش دفاعی بدنم بود. خوب بود که اینجوری بودم. وگرنه میموندم تو اون منجلاب. حالم بد و بدتر میشد. سعی کردم بی خیال باشم. البته که نمیشد کامل. بیشتر وقتا ناراحتی رو میریزم تو خودم و از اینکه یه بار دیگه برای یه نفر دیگه تعریفش کنم زجر می کشم و هیچ وقت تعریف نمی کنم. همین داستان شتک شدنم تو سفر رو هم که برای دوستام تعریف کرده بودم، هر وقت میپرسیدن باز ازم، حالم دوباره از اول بد میشد. به همه گفتم خوب خوب شدم تا دیگه هیچی نپرسن. به دوستایی هم که بعد از یه مدت دیدمشون، هیچی نگفتم. نمیخواستم باز از اول تعریف کنم ماجرا رو. بعد دیدم سیگما هم مثل من شده. وقتی نیما و آرش رو دید مطمئن بودم براشون تعریف می کنه، ولی نکرده بود. حتی من از قصد دیر رفتم پیششون که اگه میخواد تعریف کنه من نباشم و دوباره نشنوم، ولی اونم تعریف نکرده بود. گفت حالم بد میشه از یادآوریش. در مورد بقیه اتفاقات بد زندگی هم وضعیت همینه. چه آدم خودش رو توش مقصر میبینه، چه نبینه، عمومی کردنش یه حس بدتری میده بهم. اصلا درد دل کردن حالمو بد می کنه. فکر کنم خیلی عجیبم...