12 آبان

عجب روزایی گذشت... یعنی مردیم از استرس و نگرانی. فوت آقاجون، دیسک کمر و استراحت مطلق سیگما و بیماری من. آزمایش داده بودم و منتظر جواب آزمایش بودیم. علائم بیماریم رو سرچ می کردم و بدترین جوابای ممکن رو می گرفتم. دکتر هم چیزایی گفته بود که نگرانیمو تشدید می کرد، هرچند سعی کرده بود خیلی ریلکس بگه ماجرا رو! به حدی ترسیده بودیم که گفتم به هیچ وجه تنها نمیرم دکتر، چون نمی تونم تنهایی خبرهای بد رو بشنوم. قرار بود سیگما باهام بیاد که خونه نشین شد. دوستم گفت من میام باهات، ولی ترجیح دادم بتا بیاد. ازش خواستم بیاد و با اینکه مطب دکتر خیلی از خونمون دوره، به خاطر من و حساسیت موضوع اومد.

خب میدونین که، امروز سالگرد دوستی من و سیگما بود. تو این روز رفتیم اون پارک خوشگله و سیگما بهم پیشنهاد ازدواج داد و قرار شد فعلا دوست بمونیم تا شرایط ازدواجمون مهیا بشه و همونجور که میدونین بالاخره بعد از 6 سال و 6 ماه تونستیم مراسم خواستگاری رو برپا کنیم و بقیه ماجرا که در جریانید. 7 سال از اون روز میگذره...

ولی من اصلا حالم خوب نبود امروز. کلی گریه کردم و کلی استرس کشیدم. دوست نداشتم امروز برم دکتر، چون می ترسیدم حرفایی بدی بهم بزنه تو این روز خاطره انگیز. ولی خب صبر اصلا جایز نبود و از بتا خواستم که بیاد باهام. کلی نذر و نیاز و ساعت 3 قبل از اینکه ترافیک شروع بشه با ماشین رفتم سمت مطب دکتر و خونه سیگماینا. بتا هم از سرکار مستقیم اومد اونجا و بین مریض رفتیم تو اتاق دکتر تا جواب آزمایش رو نشون بدم. خب از نتایج معلوم بود که بیماری دارم، بیماری تیروییدی. ولی خوشحال شدم، چون احتمالهای بد فعلا کنار رفته اند. هیچ وقت فکر نمی کردم از شنیدن اینکه یه بیماری مزمن دارم خوشحال بشم!!! واقعیت اینه که تا آخر عمر باید هر روز قرص بخورم براش و واقعا از این قضیه بدم میاد. اما خب بهتر از چیزایی بدیه که فکر می کردم. البته هنوز خطرات کامل رفع نشده اند و باز هم هی باید آزمایش بدم و این داستانا. ولی خب فعلا جای شکرش باقیه. به هر حال خوشحال شدم از نتیجه. از مطب اومدیم بیرون و بتا برگشت خونه و منم رفتم خونه سیگماینا با کمپوت.

سیگمایم رو تختش دراز کشیده بود. عزیز دلم... بوسیدمش. مامانش برامون قهوه آوردن و در رو بستن و رفتن. خوشم اومد از این کارشون. کنار سیگما دراز کشیدم و فقط آرامش گرفتم ازش. بی قراری امروزم رو دیده بود و همش سعی می کرد آرومم کنه از صبح. همسر مهربون من... چقدر خوشحال بودیم از دیدن هم، توی سالگرد اون روز به یاد موندنی. سیگمایم خسته از استراحت مطلق و من هم خسته از این همه فشار و استرس....

من هنوز شدیدا به دعاهاتون نیاز دارم. افتادم روی دور استرس کشیدن. زندگی رفته رو جاهای بدش. شاید خیلی بد. هر لحظه می تونم اشک بریزم... البته باز هم دلیل دارم به جز همه اینایی که گفتم.

قبلنا به چشم زدن و چشم خوردن اعتقاد نداشتم. اما هی همه گفتن و هی به چشم خودم دیدم و حتی آیه قرآن و حدیث پیغمبر و اینها، از لحاظ موج مثبت و منفی روانشناسی هم که قابل تاییده، دارم ایمان میارم به چشم. اینکه یهویی اول جوونی، بیماری های مخصوص سنین بالاتر رو بگیریم، خیلی یه جوریه. اونم خیلی یهویی....