چرا اینجوری شد؟

 دیگه نه پدربزرگ دارم، نه مادر بزرگ... این روزا فقط یاد حرفای آقاجون میفتم و گریه می کنم. شب قبل از عقد ما، خونه دایی بود و حالش بد شده بود یه کم. محضر ما هم طبقه دوم بود و پله داشت. مامان گفت آقاجون رو محضر نبریم و فقط مستقیم بیان تالار، به چند دلیل، یکی اینکه پله داره و الان که حالشون مساعد نیست پله ها رو بالا پایین نرن، یکی دیگه اینکه از ساعت 4 عصر تا 11-12 شب بخوان بشینن خسته می شن و یکی دیگه هم اینکه بهتره مراسم عقد که موقع عروسی خواهیم داشت و تو سالنه رو شرکت کنن. ولی آقاجون گفته بود نه، من حتما باید عقد نوه ام رو بیام، چون سال دیگه ممکنه نباشم که بیام سر عقدش، من باید برم کادوشو بدم... چقدر اون شب گریه کرده بودم واسه این حرفش... حالا بعد از 50 روز از عقد ما، آقاجونم رو سپردیم به خاک و واسه همیشه از پیش ما رفت...

وقتی یادم میفته که دیگه نیست که برم دنبالش و بیارمش خونمون، غم عظیمی دلم رو چنگ میزنه...

عکسی که ازش روز بله برونمون گرفته بودیم رو درست کردم و چاپ کردم واسه مراسم. عزیز دلم...

مراسم ختمشون برگزار شد. چقدرررر آدم اومده بود برای ابراز همدردی. خانواده سیگما هم اومده بودن. از بس جمعیت زیاد بود، نوه ها همه مشغول کار بودیم. نشد عزاداری کنیم. سیگمایم هم اون روز کلی کار کرد و متاسفانه دوباره کمردرد گرفت. این بار اجبارش کردم که حتما بره دکتر و رفت. ام آر آی انجام داد و مشخص شد که دیسک داره. دکتر براش دو هفته استراحت مطلق تجویز کرده و گفته اگه رعایت کنه، میتونه درمان شه و مزمن نشه این بیماری... آخه تو این سن دیسک؟ دیگه تو ختم دوم سیگما نتونست شرکت کنه، اما خانواده ش و مامانبزرگ و خاله کوچیکه ش هم اومدن. دستشون درد نکنه. حالا بچه م خونه نشین شده قرار بود منو ببره دکتر، حالا دیگه نمیتونه که کلا این چندوقته، همه چیزمون تو هم پیچیده و اوضاع نابودی شده. چیزای دیگه هم هست. همش هم چیزای بد....

خدایا خودت این روزا رو به خیر بگذرون...