حس اسم گذاری واسه این پستُ ندارم !

زنبوره زمین گیرم کرده. پام خیلی خیلی باد کرده و نمی تونم راه برم. باز خوبه بخش اعظم کارها رو انجام داده بودم و یه کمش مونده، ولی من همچنان استرس پام رو دارم. واقعا الان وقت داغون شدنش نبود خب!!!

تو همین هیر و بیر (هیر و ویر؟ حالا هر چی)، حامد همکلاسی قدیمیمون و دوست سیگما، داره میره از ایران. مهمونی خدافظی گرفته بود تو رستوران و همه متاهلا رو دعوت کرده بود. خخخ. ما هم متاهل حساب می شیم دیگه. پام هم تو هیچ کفشی جا نمیشد. یه صندل رو نصفه نیمه پوشیدم، سیگما و آرش اومدن دنبالم. البته آرش دعوت نبود و وسط راه پیاده شد، ولی دلش برام تنگ شده بود و اومده بود که ببینتم

رفتیم و سیگما من رو دم در رستوران پیاده کرد و خودش رفت تو پارکینگش پارک کرد. بعد اومد و کلی هوام رو داشت تو راه رفتن. من هم کلی شل و پل قدم برمیداشتم همه متاهلا، مجردی اومده بودن بدجنسا. اکثرشونو میشناختم، البته اگه خانوماشونو میاوردن نمیشناختمشون. خلاصه همه جویای مدل راه رفتنم شدن و تعجب کردن که یه زنبور تونسته چنین بلایی رو سرم بیاره! نشستیم و بالاخره یکی از آقایون خانومش رو هم با خودش آورده بود. سارا رو قبلا دیده بودم، ولی زیاد نحرفیده بودیم. خوب شد که بود. وگرنه من خیلی تنها بودم یادگاری هم واسه حامد نخریده بودیم، آجیل بردیم، چون خیلی یهویی شد و منم اینجوری بودم.

موقع اومدن، همه مراقب راه رفتن من بودن، حتی وقتی می خواستم برم دستم رو بشورم، سیگما می گفت میخوای کمکت کنم؟ خیلی حس بامزه ای بود. آخرش هم که انقدر همه مراقبم بودن، حس بارداری بهم دست داد اونا همه رفتن پارک و ما اومدیم. شب خوبی بود. خوبیشم این بود که دلم واسه حامد تنگ نمیشه  اصلا