سلام. خوبین؟
خیلی دیر اومدم ولی اومدم. خب چه خبرا؟ گفتم که به خاطر شرایط جدید کاری سیگما، من بی ماشین شده ام؟ صبحا البته من رو میرسونه و میره سر کار، ولی برگشتنی ماشین ندارم و مجبورم تو این دود و آلودگی، بدون ماشین کلی مسیر رو پیاده و با تاکسی گز کنم. امسال سرما و آلودگی پاییز و زمستون رو با پوست و خون درک می کنم! متنفرم از سرما....
تعطیلیای آذر شدیدا بهم ساخت. از اعماق وجودم حال کردم با تعطیلیا. هیچ کار خاصی نکردما، هیچ جایی هم نرفتم، ولی همینکه رسیدم یه کم بیشتر مادری کنم، یه کم زنانگی کنم، یه کیک و یه حلوا و یه پن کیک درست کنم، شارژم کرد! تازه حتی نرسیدم که خونه رو دسته گل کنم، ولی همینکه خونه تقریبا مرتب بود هر روز، خوب بود... هی... کاش میشد کار پاره وقت می داشتم. فقط نصف هفته می رفتم سر کار. آخ چی میشد...
دیگه اینکه هفته پیش، لیوان قهوه رو گذاشتم تو یه بشقاب و گذاشتمش روی مبل. میخواستم بشینم و فوم روش رو بدم به دلتا که بخوره. هول کرد دویید بره فوم بخوره، لبه مبل رو داد پایین و قهوه برگشت رو پاش. سوخت بچه م بدجور. سریع شلوارش رو درآوردم و بردمش تو حموم گرفتم زیر آب. ولی در جا یه تیکه از پوست رونش قِلِفتی! کنده شد! بمیرم براش. چقدر گریه کرد بچه م. زینک اکساید و آنتی بیوتیک زدیم و بردیمش بیمارستان سوانح سوختگی. گفت سوختگی درجه 2 هست و پانسمان کردن و گفتن یه روز درمیون بیاریدش... الان با گذشت 6 روز، بالاخره یه کم پوست گرفته روی اون زخمش.... فکر کنم جاش بمونه... مشورت گرفتم از دکتر پوست براش، ولی نگرانم... خدا رو شکر فقط روحیه ش خوبه فعلا. امیدوارم براش تروما نشده باشه لااقل...
از اول ماه که اول هفته و اول فصل هم بود، رژیم شروع کردم به صورت جدی. ببینم برای اولین بار میتونم 3 ماه به رژیم پایبند باشم و واسه عید نتیجه خوبی بگیرم؟! هیچ وقت نتونستم مثل آدمیزاد رژیم بگیرم!!!
سلام سلام. چطورین؟
امسال، 16مین سالگرد آشناییمون رو 3 نفری جشن گرفتیم. طبق معمول بساط پیک نیک آماده کردیم و یه کیک کوچیک گرفتیم و با دخترک رفتیم همون پارکی که قول و قرار آشناییمون رو گذاشتیم. سال 16ام... دقیقا نصف این مدت رو با هم زیر یه سقف زندگی کردیم. خوبیش اینه که اون پارک همونجوریه تو تموم این 16 سال و خیلی حس نوستالژیکی داره. این سری تو فلاسکمون قهوه ریختیم به جای چای. فندک و زیرانداز و بشقاب چنگال و لیوان یه بار مصرف هم برداشتیم، کیک و شمع 16 رو گرفتیم و توی پارک به دلتا گفتیم شمعمون رو فوت کنه و اینجوری وارد 17مین سال آشناییمون شدیم....
یه روز هم توی حیاط شرکت مسابقه داشتیم و یه فوتبال ریزی بازی کردیم و بنده اول یه گل زدم، بعدش به خودم غره شدم که چقدر حرفه ایم و اینا. موقع شوت بعدی خوردم زمین! انقدر بد خوردم که درجا فکر کردم زانوم شکست! پای چپم به صورت بدی کج شد. زانو و مچ درد گرفتم. البته جدی نبود ولی خیلی نگرانش شدم. الانم با اینکه چند روز میگذره ولی انگار کتکم زدن انقدر که بدن درد دارم! فقط دعا کردم به جون این ورزشی که میکنم، باعث شده بدنم انعطاف داشته باشه، وگرنه که فکر کنم الان باید زانو یا مچم رو عمل می کردم! ولی جدی خسته شدم از بس میخورم زمین! از اول تابستون تا الان شد 4 بار! داریم مگه؟!
وقتی میشینم خودم رو و باگ هایی که به نظرم دارم رو بررسی می کنم، میبینم که انگار به خاطر بقا به صورت ناخودآگاه، یه جاهایی سعی کردم مواظب خودم باشم، چون حس کردم که هیچ کس دیگه ای مواظبم نیست...
مثالش جنگه. من اصلا دلم نمیخواد چیزی از بچه های جنگ زده بشنوم. نه غ زه نه اوکراین نه حتی قحطی زده های آفریقا. از بس که تو بچگی مامانم می نشست واسه بچه های بوسنی هرزگوین گریه می کرد و برای کل مسلمین جهان در جای جای جهان اشک میریخت! تو اون زمان حس می کردم که هیچ کاری برای مامانم نمی تونم بکنم که غمگین نباشه، پس لااقل خودم رو بکشم کنار که کمتر غصه بخورم. الانم همین شدم. در حد وسع خودم به بچه ها کمک می کنم، ولی بیشترش رو نمیخوام بشنوم. انگار یه اندوه تمام نشدنی رو تو من بیدار میکنه...
الان که دارم یه سری کتابا و مطالب رو برای فرزندپروری میخونم و به اهمیت شناختن احساسات پی می برم، می بینم که خیلی وقتا احساسات غم و خشم و نگرانی خودم رو انکار کردم یا سرپوش روش گذاشتم چون بلد نبودم چجوری بپذیرمش. چون اینا رو آسیب میدونستم.
الانم بهترین راه برای انکار احساسات منفیم، خوردن قرص فلوکستینه که بهم کمک می کنه بی خیال همه چیز باشم! قطعا مدل خوبی نیست ولی حس می کنم برای زنده موندنم لازمه. اونم با این بیماری خودایمنی کوفتی ای که ما داریم و به محض اینکه یه بازه ای یه کم حالم نرمال نیست، یه بیماری از یه جای جدیدم میزنه بیرون!
کی باید مواظبمون باشه؟ خودمون...