روزهای دلتایی

سلام به همه. برقمون رفته و الان کلاس زبان باید میداشتم. ولی برق معلم زبانمون هم رفته بود و کلاس تشکیل نشد. این شد که اینجام.

در مورد پست قبلی، کلی کامنت برام گذاشتین که دوس دارم سر فرصت جواب بدم واسه همین هنوز تایید نشدن. همه متفق القول بودین که باید خودمون شاد و شارژ باشیم تا بچه شاد و سالم تربیت کنیم. شیرخشک و پستونک هم تو این راه خیلی یاری دهنده ان. خدا رو شکر دلتا بالاخره با پستونک میونه پیدا کرده و یه کم کارم آسونتر شده. با همه شادیایی که با خودش آورده و به خاطرش هر لحظه خدا رو شکر می کنم، بازم دیشب از خستگی زدم زیر گریه. از اینکه کل روز میخواستم یه رایتینگ بنویسم ولی وقت نکرده بودم چون همش تو بغلمه. چنتا یه ربع ده دقیقه ای هایی که بغلم نیست هم به غذا خوردن و میوه خوردن و کارای واجب میگذره. با یکی از دوستان که یه ماه بعد از من زایمان داشت، برنامه گذاشتیم که تو یه هفته، دو تا نیم ساعت پیاده روی کنیم و 5شنبه ها به هم گزارش بدیم. تا این لحظه 10 دقیقه هم پیاده روی نکردم حتی! تصمیم گرفتم از مشاور کمک بگیرم چون حس می کنم دارم افسرده میشم.

راستی نمیدونم گفته بودم یا نه. تو بارداری علی رغم استفاده از روغن های ضد ترک، حسابی ترک خوردم. شکم، بازو، رون و حتی پشت ساق پا! چقدرم که غصه خوردم و چقدر سیگما دلداریم داد. حالا 2-3 هفته ای هست که میخوام برم دنبال درمانش. تا حالا 3 جا مشاوره رفتم. میگن تا یه حدی بهتر میشه ولی کامل نه. از هفته دیگه شروع می کنم به درمان. تو بارداری 20 کیلو چاق شده بودم. تا الان 10 کیلوش رفته. اما دیگه استپ کردم و دو هفته ای هست که دیگه هیچی کم نکردم. از بس فعالیت ندارم! 

همه چیزای بدش رو گفتم. ولی نگفتم شیرینی دلتا به همه اینا می ارزه. تازگیا خنده هاش بیشتر شده. بهم لبخند میزنه دنیا رو بهم میدن. دخترکم تپلی نیست ولی یه کم لپ داره که نمیتونم نچلونمش. حتی تو اوج خستگی کلی قربون صدقه ش میرم. الهی خدا  این روزا رو نصیب هر کی بچه میخواد بکنه