بچه دار شدن یا نشدن. مساله این است!

چند وقته خیلی به دلایل بچه دار شدن فکر می کنم. دقیقا از وقتی که مامان که همیشه میگه بچه بیار، بعد از اینکه یه عالمه غصه خورده بود برای داداش، گفت دلم میخواد بهت بگم بچه نیار، چیه آدم همیشه باید نگرانش باشه و اذیت شه... بیش از قبل باعث شد به دلایلش فکر کنم و البته به اینکه آیا واقعا بچه دار شدن، برای خود بچه خوبه یا نه؟ البته این فکرا رو از همون سال دوم ازدواج دارم. همش به اینکه بچه داشتن کار خوبیه یا نه فکر می کنم. اگه روح اون بچه الان یه جایی هست (اگه به تناسخ اعتقاد داشته باشیم) خب شاید یه جای خیلی خیلی بهتر از اینجا باشه. اگه هم بخشی از روح خداست که خب قطعا جای بهتریه، چرا بیاریمش اینجا. یه ذره فلسفیه ایناش، حالا اینا هیچی. ما میتونیم براش پدر و مادر خوبی باشیم؟ نزنیم روح پاک بچه رو خراب کنیم و بهش آسیب برسونیم؟

نکنه بعدا شرایط یه جوری بشه که زندگی خیلی براش سخت بشه؟ مثلا با این وضع محیط زیست، کمبود آب، اکسیژن، فضای سبز و ... یا به خاطر رشد جمعیت، کمبود شغل، منابع غذایی، امنیت و آرامش .... درسته دعوتش کنیم به این دنیا؟

بنظرم آوردن بچه صرفا به دلیل خواست خودمونه. من هم مثل همه مامانا یه سری دلایل کلیشه ای دارم که بخوام بهش بگم. مثلا اینکه به نظر من زندگی، عشق ورزیدن، محبت کردن، بزرگ شدن، پیشرفت کردن و ... کلی لذت داره و خواستم تو هم از این لذت ها بهره مند بشی. خواستم فرصت رشد کردن پیدا کنی. خواستم بیای و خوبی به این دنیا اضافه کنی. از این حرفا. اما همش از "خواستن من" نشات میگیره و این میشه خودخواهی. خودبینی. "من میخوام مادر شم. ""بنظر میاد که بچه دار شدن بخشی از سیر تکاملی انسانه و میخوام که از این سیر جا نمونم. "همش خودخواهیه." میخوام لذت مواظبت کردن از یه موجود ناتوان و عشق ورزیدن بدون چون و چرا رو تجربه کنم." بازم خودخواهی.  

 هزارتا از این فکرا میاد تو کله م، کار درستیه بچه دار شدن؟ 

بخوایم یا نخوایم بعد از بچه، لایف استایلمون عوض میشه. میخوایم که بشه؟ خوبه که بشه؟ اینکه حداقل یکی دو سال وقف بچه بشیم، خوبه یا بد؟ 

میدونم بچه دار شدن لذت داره. میدونم یه خنده ش به تموم دنیا می ارزه. اما همه اینا باز حس خودخواهی رو داره با خودش... گاهی حس می کنم به عنوان یکی که بچه نداره، از داستانای بچه داری خیلی خیلی خبر دارم. به واسطه بچه های بتا و گاما و داداش و زیاد دیدنشون. بزرگ شدن تیلدا رو که کاملا در جریان بودم. یه خاله 24 ساله مجرد که لحظه به لحظه بود با تیلدا. تقریبا تا 3 سالگیش میشه گفت هر روز دیدمش. 

گاهی میگم شاید این حس خودخواهی خوب باشه حتی. من خیلی واسم سوال نشد که چرا مامان و بابا به دنیا آوردنم. ولی اینکه میدونستم هر سه بار واقعا میخواستن که بچه دار بشن و تمام سعی خودشون رو واسه "پدر و مادر خوبی بودن" کردن، بهم آرامش میده. شاید بعدها بچه من هم هیچ وقت این سوال براش پیش نیاد. شاید واقعا بتونیم والدین خوبی براشون باشیم. امیدوارم که بتونیم. مثل هر پدر و مادر دیگه ای. امیدوارم اتفاقاتی که رخ دادنشون دستمون نیست، خلل مهمی تو زندگی نسل آیندمون ایجاد نکنه... 

اگه بچه دارید امیدوارم بهترین پدر و مادر دنیا باشید براش. اگه بچه ندارید و دوست دارید که داشته باشید، امیدوارم به خواسته تون برسید و بعد بتونید بهترین باشین واسش. اگه تصمیم گرفتید که بچه نداشته باشید، امیدوارم بهترین تصمیم واسه بچه هایی که قرار بوده پدر و مادرشون باشید و همینطور بقیه نسل بشر بوده باشه. خلاصه دعا می کنم بهترین تصمیم ها رو گرفته باشید.