سفرنامه استانبول

سلام سلام. من برگشتم با یه سفرنامه پر و پیمون و مفصل. یه هفته طول کشید تا بنویسمش. هشدار: پست بسیار طولانی است. از روز چهارم به بعد رو تو ادامه مطلب بخونید:

اون روز سه شنبه، 3 بهمن، میخواستم ساعت 1 برم خونه که حاضر شیم بریم فرودگاه، ولی ساعت 12.5 رییس اومد یه کاری بهم داد و انجام دادم و رفتم دفترش که براش توضیح بدم و تا 1.5 طول کشید! بعدش با تمام سرعت دوییدم که برم خونه. 20 دقیقه بعد خونه بودم. سیگما زودتر از من رسیده بود. داشت بقیه وسایلاشو جمع می کرد. منم دو سه تا چیز دیگه به چمدون اضافه کردم و حاضر شدم و رفتیم سوار ماشین من شدیم که بریم خونه سیگماینا. ساعت یه ربع به 3 رسیدیم خونشون و ماشین رو بردیم تو حیاط. کلی هم گرممون بود. مامانبزرگ سیگما و نینی اومدن در رو باز کردن و باهاشون خدافظی کردیم. کلی طول کشید تا مامان سیگما با قرآن اومد و بعدشم خواهرش از سر کار اومد و از زیر قرآن رد شدیم و این وسط هم همش سعی داشتیم اسنپ و تپسی بگیریم که گیر نمیاوردیم و بالاخره اسنپ پیدا کردیم و با 34 تومن ما رو برد فرودگاه امام. مامان و بتاینا هم از اونور ماشین گرفته بودن و خیلی جالب بود که نزدیک فرودگاه که شدیم بتا به من زنگید که کجایین؟ گفتم نزدیکیم. گفت ما هم دم تابلوی فلانیم. ما هم همونجا بودیم. سرمو برگردوندم دیدم ماشین پشتیمونن. خیلی باحال بود. ساعت 4:20 رسیدیم و دیر شده بود (پرواز ساعت 17:45 بود). بدیو بدیو رفتیم کارت پرواز بگیریم و گفتن کلا 8 تا جا مونده تو هواپیما فقط (که 6 تاش ما بودیم) و کلی پراکنده بهمون جا داد! بعد هم بدیو بدیو رفتیم واسه کنترل پاسپورت و اون وسط هم هی باید لخت میشدیم! (کاپشن و چکمه اینا رو باید درمیاوردیم.از معایب سفر زمستونی) خلاصه با سلام صلوات سوار هواپیما شدیم و جاهامون شدیدا پراکنده بود. هیچ دو نفری کنار هم نبودن. تیلدا گریه زاری کرد که میخوام پیش خاله بشینم. مهماندار هم دید نمیشه بچه رو تکی بندازن یه گوشه، گذاشت کنار من بشینه و دو نفر دیگه رو هم جابجا کرد و بتا و شوهرش اومدن اون طرف تیلدا نشستن ولی سیگما و مامان کلی دور بودن که بالاخره اونا رو هم آورد نزدیک ولی باز دید نداشتیم نسبت به هم. پرواز حدود 3 ساعت بود و به تیلدا یه هواپیما دادن که اسمبل کردنش کلی سرگرممون کرد. آخرای سفر وقتی خلبان ارتفاع کم می کرد، تیلدا گوش درد گرفت و کلی کولی بازی درآورد. هی میگفت آی گوشم، آی گوش خوبم  کل هواپیما رفت رو هوا  خلاصه رسیدیم استانبول و گلاب به روتون شدیدا دسشویی داشتم. رفتم دستشویی و مانتوی زیر کاپشنم رو درآوردم گذاشتم تو کیفم و باز کاپشن رو پوشیدم. بعد هم مراحل پاسپورت چکینگ و تحویل گرفتن چمدونا و کوفت و درد. کلی طول کشید. بعد رفتیم مسئول ترنسفر هتل رو پیدا کردیم و گفت منتظر باشید تا بیام. انقدر طول کشید که. مردیم از خستگی. بالاخره اومد و کلا تو اتوبوس فقط ما 6 نفر بودیم. تو فرودگاه هم یه کم با سیگما حرفم شد و قهر بودم باهاش. رسیدیم آیکون هتل و خورد تو ذوقمون. 3 تا اتاق دبل گرفتیم که فقط یکیش تخت دو نفره داشت. بقیه 2 تا سینگل بودن. البته من استقبال کردم چون قهر بودم با سیگما. خخخ. جدا جدا خوابیدیم. اتاقاشم کلی کوچیک بود و مسواک و خمیردندون هم نداشت. خدا رو شکر یه مسواک نو با خودم برده بودم. سرعت اینترنتشم هم خیلی بد بود. کلا خورد تو ذوقمون شدیدا!ولی از هر کی که شنیدیم میگفتن کلا هتلای ترکیه، یه ستاره پایین تر از چیزیه که باید باشه! فقط خدا رو شکر تمیز بود خیلی وگرنه که من عمرا نمیموندم. همون شب من رفتم حموم و بعدش خوابیدم.

چهارشنبه 4 بهمن، اولین روزی بود که اونجا بودیم. برنامه ریخته بودیم که بریم مرکز خرید فروم. من قبلا کلی سرچ کرده بودم که چجوری به جاهایی که میخوایم بریم. اول رفتیم پایین واسه صرف صبحانه. صبحانه ش بد نبود ولی عالی هم نبود. در حد همون 4 ستاره بود. بیشتر چیزا رو داشت. حوصله ندارم دقیقا توضیح بدم که چه چیزایی. خخخ. بعد از صبحونه برگشتیم بالا و حاضر شدیم که بریم خرید. من شلوار مشکی تنگ، چکمه مشکی تا وسطای ساق پا، کیف مشکی کوچیک، کاپشن قرمز و شال و کلاه بافت صورتی پر رنگ پوشیدم. برنامه روز اول این بود که بریم مرکز خرید فروم و اونجا یه سری خریدای اولیه رو بکنیم و بتا اینا هم کالسکه بخرن واسه نینی جدید که تو این سفر تیلدا رو هم باهاش حمل کنن این ور اون ور. پیاده رفتیم میدون تکسیم. یه نم برفی هم میزد و سوز برف میومد قشنگ. کل اولویتم تو گرفتن هتل این بود که نزدیک تکسیم باشه ولی حدود یه ربع راه بود، اونم چه راهی، سربالایی! 6 نفری رفتن هم سخته. هی یکی می ایستاد تا عکس بگیره یا دستکش بچه رو دستش کنن و اینا. کلی طول کشید تا برسیم تکسیم. خوشگل بود. کلی پرنده وسط بود و داشت دون می خورد. کلی عکس انداختیم. رفتیم اونجا که با مترو بریم فروم. میدونستم که باید یه بار خط عوض کنیم و ایستگاه kocatepe پیاده بشیم. رفتیم تو ایستگاه و یه تیکه من تنها بودم تا سیگما بره مامانینا رو بیاره. یه پسره اومد بهم گیر داد دوست شه! نمیدونم کجایی هم بود! خلاصه اومدن و من و سیگما رفتیم استانبول کارت بخریم. هیچ دکه ای هم نبود. فقط پلیس مترو بود که ازش پرسیدیم و انگلیسی هم بلد نبود و گفت باید از از اون دستگاه زردا کارت بخرید. دستگاهشم زبونش ترکی بود! دم دستگاها کلی ایرانی وایستاده بود که بلد نبود باید چی کار کنه. دیگه خودم رفتم دم دستگاهش ایستادم و از شکل و شمایل ماجرا و یه ذره ربطی که ترکی به فارسی داره فهمیدم و خریدم. اول یه اسکناس 100 لیری میدادم که هی میدادش بیرون! با اینکه نو بود. بالاخره یه 20 لیری رو قبول کرد و کارت رو گرفتیم و رفتیم سمت قطار. یه استانبول کارت رو میشه واسه همه استفاده کرد، فقط بدیش اینه که واسه نفر اول ارزونتره و واسه نفرات بعدی گرونتر. یعنی به صرفه تره که واسه هر نفر یه استانبول کارت بگیرین ولی ما کلا یکی گرفتیم و همگی استفاده میکردیم. کلا هم قیمت متروشون بیشتر از ماست. اگه کارت نداشته باشی و برای سفرات بخوای ژتون بگیری (در حکم بلیط تک سفره ما)، 5.2 لیر باید بدی. ولی وقتی از استانبول کارت استفاده می کنی، واسه نفر اول 1.8 لیر و واسه نفرات بعدی 2.6 لیر میفته که خب یعنی نصف قیمت. ایستگاهاشون بد نبود، ولی مال خودمون خوشگلتره. البته اونجا خلوت تر بود متروش. رفتیم ایستگاه ینی کاپی که خط عوض کنیم و فهمیدیم که اینجا واسه خط عوض کردن هم باید کارت زد! کارت ما هم دیگه شارژ نداشت چون 6 لیر که قیمت خود کارته، 13 لیر هم واسه 5 نفرمون خرج شده بود. رفتیم شارژش کردیم و این بار بالاخره دستگاه اسکناس 100 لیری رو قبول کرد و 100 لیر شارژش کردیم و رفتیم ایستگاه کوکاتپه پیاده شدیم. تیلدا هم تو راه خوابش برد بعد از اینکه کلی غر غر کرده بود. مرکز خرید فروم همونجا بود. رفتیم داخل و خب اونجا بعد از حملات تروریستی سالای اخیر، خیلی فضای امنیتی ای پیدا کرده، همه پاساژا ورودیش دستگاه داشتن و کیفا باید از توش رد میشد و این داستانا. همون اول داماد و سیگما رفتن با گرو گذاشتن پاسپورت سیگما، یه کالسکه اجاره کردن واسه تیلدا و رفتیم کوتون. همه جا تابلوهای indirim (تخفیف) رو میدیدیم ولی خبر خاصی نبود. چنتا جنس چرتشون آف داشت. تو کوتون چیزی نپسندیدم. موندنمون تو همین یه مغازه کلی طول کشید و هیچی هم نخریدیم. بعدش رفتیم ال سی وای کیکی و خیلی خفن و بزرگ بود. کلی لباس بچگونه واسه تیلدا و خواهرکش پسندیدیم و بعد من و سیگما رفتیم طبقه بالا لباسای زنونه و مردونه. همون اول بسم الله یه کتونی آبی دیدم و دلمو برد. خیلی ست میشد با کت آبیم و تیپ خوبی از آب درمیومد. همون اول پوشیدم و 38ش بهم تنگ بود و 39ش گشاد. سه چهارتاشو پوشیدم تا آخر همون 39 رو برداشتم. بعد هم دیگه مامانینا و بتاینا اومدن و کلیییییییییی خرید کردیم. من یه لباس خیلی گرم زمستونی با طرح گوزن ناز برداشتم. یه عالمه لباس برداشتیم. یادم نیست دقیق. یه پانچو واسه خودم و زنداداش از یه طرح و یه پانچو واسه مامان و مامان سیگما و مامان داماد برداشتیم و کلی چیز میز دیگه. بعدش شدیدا گرسنه مون بود و ساعت نزدیک 4 بود. بدیش این بود که هر کاری کلی تایم می برد. مثلا دو ساعت طول کشید تا همه برن دستشویی و بعد فود کورت فروم رو پیدا کنیم و بریم واسه نهار. اونجا سیگما از برگر کینگ یه برگر گرفت و من و مامان از یه پیده فروشی! یه پیده گوشت گرفتیم که خوب بود. داماد و بتا هم دونر کباب خوردن که خیلی مزه گوسفند میداد. گوشتاشون خیلی چربه و بو و طعم دمبه میداد. اون وسط هم تیلدا شدیدا اذیت می کرد و اعصاب مامانشو به هم ریخته بود. هی گریه می کرد و میرفت رو مخ. غذا نمی خورد و اینا. کلا داستانی شده بود. بعد از نهار تصمیم گرفتیم جدا جدا بریم خرید چون اینجوری خیلی وقتمون تلف میشد. بیرون هم عجب برفی میومد. من و مامان و سیگما جدا رفتیم و بتاینا جدا. مامان میخواست واسه داداش و بابا کلی خرید کنه. رفتیم واسه داداش یه کفش خوشگل از دیفکتو انتخاب کردیم و خریدیم. بعد هم یه کاپشن که مامان تو کوتون پسندیده بود رو رفتیم خریدیم و بعد رفتیم کولیزیون. آف خیلی خوبی داشت. دوتا بخر 3 تا ببر بود. ما هم 14 قلم چیز میز خریدیم. 5تاش واسه مامان بود و بقیه ش ما. 3 تا شلوار کتون (مشکی، سرمه ای و بنفش)، یه شلوار جین، یه دامن مشکی کوتاه با ساس بند خوشگل، یه کلاه طوسی مروارید دار و یه دستکش طوسی واسه من و کلی چیز میز واسه بقیه خریدیم. دیگه خیلی خیلی خسته شده بودیم. سیگما کمردرد گرفته بود. تا اومدن بتا اینا رفتیم از فلو واسه بابا یه جفت کفش قهوه ای خریدیم و بعد رفتیم سمت ایکیا. تنها ایکیای استانبول کنار فروم بود. بسیار بسیار هم بزرگ. اصلا یه چی میگم یه چی میشنوین. بتاینا هم یه کالسکه قرمز و بزرگ واسه نینی جدید خریده بودن که همونجا افتتاحش کردن که تیلدا بشینه روش و دیگه غر نزنه. ما همگی خیلی خسته بودیم و چیز زیادی نمیخواستم. یه گلدون و 7-8 تا قاب عکس و چیزای خورده ریز خریدم و میخواستیم بریم حساب کنیم. گفتن باید دنبال فلش ها برید. ما هی میرفتیم مگه تموم میشد. سیگما هی میگفت بیا ایناش رو هم ببینیم، من نمی کشیدم فقط می گفتم بریم ولی مگه میرسیدیم به صندوق. نابود شدم تا رسیدیم. خیلی خیلی بزرگ بود. حساب کردیم و رفتیم رو یه مبلی ولو شدیم تا بقیه بیان که کلی طول کشید که بیان. تیلدا هم از صبح پیله کرده بود که بستنی میخوام، اونجا بستنی فروشی بود و مامان گفت چنتا میخواین برم بگیرم. ما همه بی حال گفتیم نمیخوایم. دوتا گرفت واسه خودش و تیلدا و یه ذره بهمون داد دیدیم چه خوشمزه س. 1 لیر بیشتر هم نبود بستنی قیفیاش. دیگه هی میرفتیم میخریدیم. نفری 2-3 تا بستنی خوردیم! بعدش دیگه واقعا خسته بودیم و از فکر اینکه با اون همه خرید بریم تو مترو لرزه به تنمون میفتاد. گفتم که سیگما یه سیم کارت ودافون از دوستش تو ایران قرض گرفته بود؟ اونجا سیم کارت داشتیم و سیگما اوبر نصب کرد و دیگه راحت شدیم از مترو. اوبر همون اپلیکیشن جهانی ایه که اسنپ و تپسی ازش تقلید کردن. سیگما درخواست خودرو داد و ما چون تعدادمون بیشتر بود، اوبر ایکس لارژ درخواست داد و یه بنز ویتو اومد دنبالمون. کالسکه و خریدا رو گذاشتن صندوق عقب و خودمون 6 تا روبروی هم نشستیم، بسی راحت. حال سیگما بد شده بود و گفت دارم بالا میارم. یه کیسه بهش دادم و بالا آورد. حالا مامان و بتا گوشاشونو گرفته بودن که نشنون. خخخ. من نگرانش بودم ولی گفت هر وقت زیاد خسته میشه بالا میاره و بعدش خوب میشه حالش و همین طور هم شد. رسیدیم هتل و یه استراحتکی کردیم و رفتیم اتاق مامان و خریدامون رو به هم نشون دادیم و چای و کیک و آجیل و تنقلات خوردیم. بعد هم نخود نخود هر کی رفت اتاق خودش و خوابیدیم.

پنج شنبه 5 بهمن، روز دوم سفرمون بود. برنامه سیاحتی داشتیم. انقدر اوبر بهمون حال داد که دیگه کلا از فکر مترو اومدیم بیرون. یه بنز دیگه گرفتیم به مقصد مسجد سلطان احمد یا همون مسجد آبی. تا نزدیکاش رفت و بقیه راه رو باید پیاده میرفتیم چون ماشینا نمیتونستن از یه جایی به بعد جلوتر برن. اونجا راسته شیرینی فروشی بود انگار. کلی شیرینی هیجان انگیز. ولی ما تا خرتناق صبحانه خورده بودیم. رفتیم از سقاخونه ش آب خوردیم و کلی عکس انداختیم. انقدرم هم سرد بود که نگو. من کاپشن گل بهی – نارنجی، شلوار و کلاه و شال صورتی پر رنگ و کتونی و کیف مشکی پوشیده بودم. شلوارم خیلی چسبون نبود و زیرش هم شلوار دیگه ای نپوشیده بودم و از پا داشتم یخ میزدم. خیلی سرد بود، خیلی. برف پراکنده هم میومد. رفتیم داخل و مامان که پالتو بلند داشت و بتا هم کاپشن بلند ولی به من که کاپشنم کوتاه بود گیر داد و گفت باید دامن بپوشی. سیگما رفت برام دامن و شال گرفت. حالا فکر کن دامناش زرد و شالاش آبی بود! خیلی تیپ مزخرف و مضحکی شد و کلی همه بهم خندیدن و کلی عکس یادگاری انداختیم. جالب بود مسجده. کلی ستون داشت که این اسامی روش نوشته شده بود: الله، محمد، ابوبکر، عمر، عثمان، علی، حسن و حسین. جالب بود. از مسجد که اومدیم بیرون یخ زدیم. تیلدا گریه میکرد میگفت سردمه. سریع کالسکه ش رو آوردیم (کالسکه رو توی مسجد راه نمیدادن) و پتو پیچش کردیم و پیاده راه افتادیم سمت کاخ توپکاپی. محیط خوشگلی بود و کلی عکس انداختیم و کلی یخ زدیم. کاخ یا موزه توپکاپی موزه اسلامی بود و شمشیر امام علی و نامه پیامبر و از اینجور چیزمیزا داشت. ورودی کاخ 40 لیر و حرمسراش 25 لیر بود. طبق تحقیقات من میتونستیم موزه کارت تهیه کنیم و دیگه لازم نباشه صف طولانی وایسیم و چندجا رو هم میشه با قیمت کمتر دید. البته همه جاهاش رو نمیخواستیم ببینیم. فقط ایاصوفیه و توپکاپی رو میخواستیم که اگه جدا جدا میخواستیم ببینیم، میشد 65 لیر واسه توپکاپی و 40 لیر هم واسه ایاصوفیه، یعنی 105 لیر روی هم. اما اگه موزه کارت تهیه می کردیم، میتونستیم با 85 لیر همه اینجاها و چند جای دیگه رو هم ببینیم. البته واسه گرفتنش اولین بار باید صف رو می ایستادیم که کلی هم طولانی بود. مردا رفتن تو صف و ما یه کم بیرون نشستیم و با داداش ایمو تصویری حرفیدیم و بعد هم رفتیم فروشگاه موزه رو دیدیم و بالاخره کارت رو گرفتن و رفتیم توی موزه. ساعت 2 بود تقریبا و باید قبل از 4 خودمون رو به ایاصوفیه هم میرسوندیم! این بود که بدو بدو رفتیم داخل موزه. کلی شعر فارسی رو در و دیوار بود. شمشیرای یاران اسلام و محفظه حجرالاسود و عصای موسی! و سبیل شریف پیامبر و این داستانا. به قول سیگما و داماد اوسکلمون کردن. سبیل پیامبر آخه؟! لیدر هم نبود و خودمون میخوندیم و میفهمیدیم چی به چیه. کالسکه رو هم تو راه نمیدادن و باید نوبتی می رفتیم میدیدیم که وقتمونو تلف می کرد. بعدشم رفتیم حرمسرا رو دیدیم که اونم چرت بود به نظرمون. خخخ. کلا روحیه موزه دیدن نداریم. البته مامان خیلی خوشش اومده بود. اونجا من دیگه موبایلمو روشن کردم و از سرویس رومینگ استفاده کردم. هر چی به بتا زنگ میزدیم پیداش نمی کردیم و دیدیم ساعت 3.5 شده و اگه بخوایم بمونیم به مسجد ایاصوفیه نمیرسیم. این بود که من و مامان و سیگما راه افتادیم به سمت ایاصوفیه. خیلی فاصله شون از هم کم بود. چون موزه کارت داشتیم دیگه صف نایستادیم و زودی رفتیم داخل. بتا بالاخره تماس گرفت و گفت دارن میان اونا هم. ولی 1 دقیقه از 4 گذشته بود و دیگه راهشون نداده بودن. ما سه تا رفتیم توی مسجد (که قبلا کلیسا بوده) رو دیدیم و باحال بود. اینجا هم اون ستونا رو با همون اسامی داشت، اما بزرگتر. معماریش هم خیلی خیلی خوشگل تر از سلطان احمد بود داخلش. (اون بیرونش خوشگل تر بود). دیگه زود اومدیم بیرون که بریم پیش بچه ها و با هم بریم نهار. واسه نهار رفتیم اون طرف خیابون یه رستوران 360 درجه بود که اسمشو یادم نیست. خوشگل بود و شلوغ بود و حدس زدیم غذاهاش خوشمزه باشه. نفری یه سوپ اول گرفتیم که گرم شیم و بعد تقریبا هممون آدانا کباب سفارش دادیم که بسی خوشمزه بود. بوی دمبه رو بسیار بسیار کمتر داشت و یه کم هم تند بود. برای اولین بار برنجشون رو هم خوردیم که من خوشم اومد. کته نرم بود. توش دونه های قهوه ای هم داشت. نهار خیلی چسبید. یه گارسون افغانی به اسم غنی هم داشت که باحال بود و کلی باهامون حرف زد. گفت یکی دو سال ایران بوده و اونجا خیلی زندگیش خوب بوده و ایران رو دوست داشته ولی به خاطر حقوق بیشتر اومده استانبول. میگفت حقوقم بیشتره ولی زندگیم ایران بهتر بود. میگفت اینا کلاشن، خیلی سر بقیه کلاه میذارن و اینا. بهش دسر سفارش دادیم، یه سوفله، یه پودینگ برنج (که همون شیربرنج خودمون بود) و یه کونف گرفتیم. همشون هم خیلی خوشمزه بودن و حال داد.بعدشم یه اوبر گرفتیم به مقصد هتل و تو ماشین ولو شدیم. چیزی که جالب بود و من تو هیچ سفرنامه ای نخونده بودم این بود که استانبول خیلی شیب داره. یعنی همش انگار ولنجکی. در این حد. بیشتر کوچه هاش هم سنگفرشه، چون نفت نداشتن و بنابراین آسفالت براشون گرون بوده. خلاصه برگشتیم هتل و ساعت حدود 7-8 بود. سر راه داماد رفت مقادیری چیپس و پفک خرید. البته پفک گیر نیاورد. چیپس و اسنکای دیگه. بعد هم رفتیم هتل و دور هم جمع شدیم و حرف زدیم و برنامه فردا رو چیدیم. تعریف جمعه بازارش رو زیاد شنیدیم همونجا که بودیم. تو هتل همه ایرانی بودن و میگفتن خیلی خوبه. چه شلوار جینایی داره. ما قرار بود جمعه بریم مرکز خرید اولیویوم. یه سرچ کردیم و دیدیم جمعه بازار تو منطقه فیندیک زاده تشکیل میشه که به اولیویوم نزدیک بود. این بود که قرار شد جمعه صبح اول بریم جمعه بازار و بعد بریم اولیویم. مامان هم سرماخورده بود و نیاز به استراحت داشت، این بود که رفتیم تو اتاقمون و سر عکسایی که سیگما واسه خانواده ش فرستاده بود دعوامون شد. اون عکس من تو مسجد سلطان احمد با اون دامن ضایع که واسه خنده گذاشتم ازم عکس بگیرن رو فرستاده بود واسه خانواده ش! اونا هم به همه مخابره می کنن عکسا رو! خیلی حرص خوردم. دوش گرفتم و خوابیدم. 

جمعه 6 بهمن، سومین روز سفر، صبح قبل از اینکه حاضر بشیم و برای صبحانه بریم سیگما ازم معذرت خواهی کرد و آشتی کردیم. رفتیم صبحانه و بعدش من یه تیپ گرم انتخاب کردم. شلوار جینم که پاییناش صورتی پر رنگ داره رو با پلیور یقه اسکی طوسی (که خیلی خیلی هم گرمه) پوشیدم و کلاه طوسی مرواریدیم رو هم گذاشتم با دستکشای طوسی و کاپشن قرمز. اوبر گرفتیم و رفتیم جمعه بازار. کاملا مثل جمعه بازارای خودمون بود. ماهی و میوه و اینا میفروختن یه جاش. غرفه بزازی طوری و همه چی داشت. شلوار جین داشت یکی از غرفه ها، خوشگل و با کیفیت، 25 لیر. خیلی خوب بود. اتاق پرو هم داشت و من پرو کردم و یکی خریدم واسه خودم. میخواستم سوغاتی هم واسه دختر خاله سیگما بگیرم ولی سایزش رو نداشت. یه ست لباس تو خونه و کلی زیرپوش مردونه هم خریدیم. موچین و مروارید اینا هم خریدم از این بزازیاش. دیگه زیاد وقت تلف نکردیم، سریع یه اوبر دیگه گرفتیم و رفتیم اولیویوم. خیلی بزرگ بود. اول بسمه الله یه مغازه کتونی دیدیم و رفتیم توشو بگردیم. من یه کتونی ساقدار دیدم که مشکی با خط های صورتی پر رنگ بود، یهو عاشقش شدم. آف هم خورده بود شدیدا. نصف شده بود قیمتش. بهش گفتم سایز 39 بیاره گفت نداره، فقط همین یه سایز مونده، 38. گفتم خب اشکال نداره بده بپوشم (اینا استثنائا انگلیسی بلد بودن)، پوشیدم و چقدر پام توش راحت بود. سایز سایز بود. سیگما هم خیلی خوشش اومد ازش و گفت بردار. بسی کیف کردم. بعد سیگما هم داشت کتونی میپوشید اونجا که من دیدم از کتونی من مردونه، طوسی تیره با خط های سبز فسفریش رو داره و اونم آف خورده. به سیگما گفتم و اون یکی دیگه رو پسندیده بود که سایز پاش رو نداشت و از این یکی داشت و بهش گفتم بگیره با هم ست شیم. اصلا تو ذهنش نبود با فسفری دار بگیره ولی گرفت و کیف کردم. من که انقدر با کفشه حال کردم که دیگه درنیاوردمش و با همون به ادامه خرید پرداختم. خصوصا که شلوارم هم پاییناش خط صورتی همون رنگی داشت و دیگه شدیدا ست شده بود. بعدش رفتیم ال سی وای کیکیش و کلی خرید کردیم واسه بچه ها. فقط بخش بچگونه ش رو رفتیم و واسه کاپا هممون خرید کردیم. مامان یه کاپشن خوشگل و یه کفش ناز واسه سال بعدش گرفت. من و سیگما یه ست پیرهن و شلوار و ساس بند و پاپیون واسه عیدش گرفتیم. بتا هم یه جلیقه و یه کتونی براش برداشت. واسه نوه خاله هم از طرف خودشون یه لباس خوشگل گرفتیم. بتا هم کلی واسه نینی جدید و تیلدا خرید کرد. بعدش مامان دیگه حالش خوب نبود اصلا. نا نداشت دیگه. سردش هم بود. قرار شد بره توی نمازخونه بشینه تا ما باز خرید کنیم. من بردمش تا دم نماز خونه و کلی از خریدا رو هم پیشش گذاشتیم و آب و قرص هم بهش دادم و برگشتم بالا ادامه خریدها. دیگه افتاده بودیم رو دور سوغاتی خریدن. سوغاتی داداش و کاپا رو خریده بودم، از اونوریا هم مال مامان سیگما و پسرخاله هاش رو خریده بودیم. ولی کلی دیگه مونده بودن. رفتیم دیفکتو و یه بلوز واسه دخترخاله ش پسندیدم، رفتم پرو کنم که دیدم سیگما یه کت صورتی ملیح رو برام پسندیده و داد که پرو کنم. وقتی پوشیدم دیدیم خیلی بهم میاد، یه دل نه صد دل عاشقش شدیم. سیگما هم رفت شلوار پرو کنه که من یه سویشرت ورزشی براش دیدم طوسی تیره با خط های سبز فسفری که دقیقا ست میشد با کتونیش. اونم من بردم براش که پرو کنه و بسی پسندید. بعد هم من یه کتونی سفید مدل آل استار دیدم با روبانای صورتی که دقیقا ست میشد با همین کت جدیدم. اونم از همون دیفکتو خریدم. کلی چیز میز دیگه هم خریدیم و داشتیم از گرسنگی تلف میشدیم. مامان هم هی حالش بدتر میشد.کاپشنامون رو داده بودیم بهش که روش بندازه. بتا اینا یه چمدون خریدن که واسه برگشت بتونن وسایلشون رو بیارن. همه خریدای اون روز رو گذاشتیم تو چمدونشون و رفتیم فودکورت همون اولیویوم. از برگر کینگ و کی اف سی، برگر و مرغ سوخاری سفارش دادیم و واسه مامان هم سوپ گرفتیم و بردیم براش که نخورد زیاد. دیگه یه کم دیگه بتاینا خرید کردن و نمازخونه هم داشت بسته میشد و اوبر گرفتیم برگشتیم هتل. مامان خیلی مریض بود. بردمش تو اتاقش و قرص بهش دادیم و خوابوندمش و خودمم برگشتم اتاق. حالمون خوب بود و کلی با هم خلوت کردیم و خوش گذروندیم. بعد هم سیگما یکی از چمدونا رو پر کرد از خریدامون و بست. (ما یه چمدون سایز متوسط خودمون رو پر از لباس و مایحتاج کرده بودیم و با خودمون آورده بودیم. دوتا چمدون بزرگ و متوسط هم از مامان سیگما گرفته بودیم که متوسطه رو گذاشتیم تو بزرگه و یه ساک بزرگ هم واسه مامانم گذاشتیم توش و تقریبا خالی آوردیمشون که از خرید پر کنیم و برگردونیم). بعدشم من رفتم به مامان سر زدم و باز بهش قرص دادم و اومدم خوابیدیم. 

  شنبه 7 بهمن، صبح روز چهارم سفر، قرار بود بریم جزایر پرنسس، ولی چون مامان زیاد اوکی نبود، انداختیمش واسه یکشنبه. قرار شد به جاش بریم خیابون استقلال خرید. من هی به مامان گفتم که نیا، بمون استراحت کن و ما ظهر یا عصر میایم دنبالت دوباره میریم استقلال که خریدهات رو بکنی. گفت نه، من کلی سوغاتیام مونده و میام، ولی زودتر برمیگردم خونه. گفتیم باشه. من تیپ خوشگلمو زدم. یعنی خودم که خیلی دوستش داشتم. کتونی جدید آبیم رو پوشیدم با شلوار سفید و کت آبیم (که یقه ش سفیده) با کلاه سفید. خیلی دوس داشتم ترکیبشون رو. اوبر گرفتیم رفتیم استقلال. (هتلمون نزدیک بود به استقلال ولی دیگه حال مامی خوش نبود و سرد و سربالایی هم بود و ما هم تنبل شده بودیم دیگه، پس اوبر بهترین گزینه بود.) رفتیم استقلال و اول رفتیم کولیزیون و سیگما یه پیرهن و یه شلوار پرو کرد واسه داداش که مامان میخواست براش بخره. منم دوتا بلوز یقه اسکی آف شولدر برداشتم واسه دوستم و خانم داداش. بعدش رفتیم خریدای مامان رو زودتر بکنیم که مامان برگرده هتل. از یه فروشگاه کلی لباس زنونه خریدیم که مامان سوغاتی بده به فامیلا. بعد هم رفتیم ال سی و من تونستم یه بلوز واسه گاما، یکی دیگه واسه مامان سیگما و یکی هم واسه مامانبزرگش پیدا کنم. به مامان خودم هم گیر دادم یه پیرهن خوشگل رو بخره حتما. بعدشم واسه بابا یه پالتو دیدیم که خیلی خوشگل بود و مامان میخواست براش بخره. من هم یه پلیور برای بابا گرفتم. سیگما هم واسه باباش از همون پالتویی که مامان واسه بابا گرفت برداشت که بعدا که بردیم تهران، به باباش بزرگ بود و نخواستش. کلی خرید کردیم و بعد به استقلال گردی ادامه دادیم. رفتیم زارا و هر چی بلوز انتخاب کردم سایز من رو تموم کرده بود. من و مامی اومدیم بیرون و سیگما رفت کلی شلوار پرو کرد و من هی میرفتم ببینم، ولی هیچی سایزش نبود! خیلی عجیب بود. تو این فاصله من رفتم باقلوا استانبولی گرفتم و با مامی خوردیم. بعدش رفتیم اسکچرز و سیگما یه کتونی خرید. بعد بتا اینا اومدن و با هم رفتیم رستوران ایتالیایی اِسمِر که دوست سیگما گفته بود پاستاهای خوشمزه ای داره. سیگما پاستای سرآشپز سفارش داد و من پیتزای اسکندرکباب. پاستای سیگما افتضاح بود. خیلی بد بود. پیتزای من بد نبود ولی. پیشنهاد نمیدم رستورانه رو. بعد از نهار باز از بتاینا جدا شدیم و رفتیم یه پاساژی و با مامان چنتا لباس تو خونه خریدیم. مامان شلوار و کیف و کفش میخواست که هزارجا رفتیم ولی نپسندید. دیگه خسته شده بود و میخواست برگرده خونه ولی اوبر توی استقلال نمی تونست بیاد. بتا هم هی به مامان میگفت بمون حالا و دیگه یه جا باهاش دعوام شد و قهر کردیم. مامان رو بردیم اونورتر و بالاخره براش اوبر گرفتیم که با خریدها بره هتل. یارو هم یه هتل جلوتر مامان رو پیاده کرده بود و بنده خدا با بار کلی راه رفته بود با اون حالش. بعد از رفتن مامان من و سیگما رفتیم منگو و من یه ژاکت صورتی برق برقی خریدم و سیگما یه شلوار. بعدشم خسته شده بودیم و رفتیم کافه قنادی مدو و یه عالمه باقلوا سفارش دادیم و چای کمر باریک ترکی. خیلی خوش گذشت بهمون. تو این سفر تایم دونفره کمی با هم بودیم. البته من یه کم اعصابم خورد بود که دعوام شده بود ولی سعی کردم خوش بگذرونم. بعدش پیاده تا پایین خیابون استقلال رفتیم و دیگه مغازه ها کم بودن یا بسته بودن. رفتیم سمت برج گالاتا، کوچه پس کوچه هاش باحال بود. پر از دختر پسرای جوون و کلی با انرژی. ما هم خیلی سرخوش بودیم. چنتا یادگاری از استانبول خریدیم. دوتا رو یخچالی و یه مجسمه طور از مسجد آبی. بعد هم رفتیم زیر برج گالاتا و چنتا عکس انداختیم. من سردم شده بود و از خریدا فقط ژاکت منگو همراهم بود که همونو رو کت آبیم پوشیدم. سرد بود واقعا. کلی عکس انداختیم.یه پسر ترک بود که حال کرده بود باهامون و دوربین رو گرفته بود و هی بهمون ژست میداد و خودش عکس مینداخت. خیلی باحال بود. بعدش دیگه همون مسیر رو برگشتیم سمت استقلال و میخواستیم بریم سمت میدون تکسیم. تصمیم گرفتیم با تراموا بریم که اینم تست کرده باشیم. کلی صبر کردیم تا تراموا بیاد، چون فقط یه دونه س که هی از پایین استقلال میره تا تکسیم و برمیگرده. بالاخره اومد و کلی عکس هم با تراموا انداختیم و سوار شدیم و تا تکسیم رفتیم. توش چوبی بود و صندلیای تکی تکی داشت دو طرفش. باحال بود. تکسیم پیاده شدیم و رستوران سلف سرویس پیهلوان رو دیدیم که شوهرخواهر سیگما ازش تعریف کرده بود و میگفت پاتوقشون بوده وقتی اینجا بودن. این بود که رفتیم ببینیم چیه و وسوسه شدیم و یه چلو ماهیچه و یه کوفته کباب و یه تیرامیسو سفارش دادیم که انصافا عالی و خوشمزه بود غذاهاش. البته من تیرامیسوشون رو دوست نداشتم. بعد برگشتیم استقلال و من گیر دادم که امروز روز آخر خریده و فقط سوغاتی بابا و شوهر خواهر سیگما مونده و اونا رو هم باید بگیریم. همه مغازه ها هم داشتن بسته میشدن. به سیگما گفتم بره تو کوتون سرچ کنه و خودم رفتم فروشگاه گلدن رز که از اون رژ لبی که رنگشو خیلی دوس دارم بگیرم. آف هم خورده بود و 3 تا گرفتم 60 لیر. بعد هم از این چرخی ها صدف خریدم چنتا که ببرم هتل همگی بخوریم. (بتا اینا هم رفته بودن هتل دیگه). بعد برگشتم کوتون و با سیگما یه پیرهن واسه بابا و یه پیرهن واسه دامادشون انتخاب کردیم و سیگما رفت خودش پرو کرد و یه شلوار کتون هم واسه خودش برداشت و بالاخره اومدیم بیرون. یعنی دیگه داشتن مینداختنمون بیرون. مغازه ها میبستن و خیابون استقلال هی شلوغ تر میشد. دیگه همه مست و پاتیل بودن و محیط داشت ترسناک میشد. سریع محل رو ترک کردیم و میخواستیم تاکسی بگیریم که دیدیم 2 برابر اوبر حساب می کنن، باز اوبر گرفتیم و برگشتیم هتل. دیدم مامانینا دارن میخوابن. رفتم صداشون کردم بیان صدف بخوریم. حالا خودم هم دیگه صدام رفته بود. شروع سرماخوردگیم بود و صدام در نمیومد. رفتم بتا رو هم آوردم گفتم بیا صدف آشتی کنون بخور. خیلی بو گندو بود ولی. البته فرآوری شده بود و توش برنج داشت. مامان و سیگما خوششون اومد و خوردن و ما چندشناک نگاهشون می کردیم. خخخ. من دیگه حالم خیلی بد بود و نمیتونستم رو پا وایستم. رفتم تو اتاق و کلی لباس پوشیدم و اتاق رو هم گرم کردم و بیهوش شدم. نصف شب گویا سیگما از گرما حالش بد شده بود و خاموش کرده بود فن کوئل رو. وگرنه صبح بیدار نمیشدم واقعا. 

یکشنبه 8 بهمن، روز پنجم، آخرین روز سفرمون بود و باید اتاق رو تحویل میدادیم. بعد از صبحانه برگشتیم اتاق و همه وسایل رو جمع کردیم و جا دادیم تو چمدونا. هر 3 تا چمدون استفاده شد. وسایل رو جمع کردیم و اومدیم لابی هتل، چمدونا رو دادیم که بذاره تو لاگج روم. من شلوار سفید، کتونی سفید با روبانای صورتی ملیح، کت صورتی ملیح جدیدم و کلاه طوسی گذاشته بودم. زیر کت هم پلیور طوسی جذب پوشیده بودم. البته میدونستم هوا سردتر از این حرفاست، واسه همین کاپشن قرمزم رو هم برداشتم با خودم. میخواستیم بریم جزایر پرنسس. تو اون مدتی که منتظر ماشین اوبر بودیم، دوتا دختر شیرازی اومده بودن هتل و هیچی نمیدونستن و من کلی راهنماییشون کردم. موزه کارتمون رو هم دادم به اونا همین جوری، چون 5 روز بیشتر اعتبار نداشت و ما دیگه داشتیم میرفتیم ایران. از اونور هم هی عکسای تهران میومد که چه برف سنگینی از دیشب اومده و فرودگاهای تهران بسته ست و اینا. ما گفتیم حالا تا شب که ما پرواز داریم باز میشه فرودگاه امام. خلاصه رفتیم اسکله کاباتاش و اونجا دیدیم که کشتی تازه رفته و کلی طول میکشه تا باز بیاد. اعصابم خورد شد چون دیگه خیلی تایم کمی میموند واسه توی جزیره موندن. از اونور هم 90 لیر توی استانبول کارتمون پول داشتیم که دیگه به هیچ کاری نمیومد! اعصاب نداشتم رسما. با سیگما هم بحثم شد. خیلی غرغر می کرد. خلاصه با بی اعصابی هر چه تمام تر سوار کشتی شدم. رفتیم بالا نشستیم. انقدر منظره مرغای دریایی ای که کنار کشتی میومدن که بهشون غذا بدیم لذت بخش بود و سیگما هم عذرخواهی کرد و خوب شد حالم. کلی بهشون غذا دادیم. رو هوا غذا رو از دستمون میزدن. خیلی باحال بود. ولی خب واقعا سرد بود. جزیره اول پیاده نشدیم و رفتیم بیوک آدا پیاده شدیم. یه ربع به 3 بود! 1 ساعت بیشتر وقت نداشتیم واسه اینکه هم جزیره رو بگردیم و هم نهار بخوریم!!! خیلی بد شد که هول هولکی شد. جزیره خوشگل بود و ماشین و موتور نداشت. کالسکه و دوچرخه داشت. ما پیاده یه کم راه رفتیم و عکس انداختیم و یه رستوران رو که از بقیه شلوغ تر بود انتخاب کردیم واسه اینکه اسکندرکباب بخوریم. یه خانواده ایرانی بودن که هی گفتن اسکندرکباب نخورین، جوجه کباب بگیرین. ما گفتیم جوجه چیه خودمون هر روز میخوریم. فقط اسکندرکباب. ولی خب آخرش مثل چی پشیمون شدیم. مزه آبگوشت میداد. یه ذره بیشتر هم گوشت نداشت. شانس اوردیم که من و مامان یکیمون آدانا کباب گرفتیم و با هم شیر کردیم غذامونو. نهار رو خوردیم و بدیو بدیو برگشتیم سمت کشتی و سوار شدیم که برگردیم. این بار رفتیم پایین نشستیم که شاید یه کم گرممون شه. مامان هم که مریض بود بنده خدا. یکی هم اومده بود تو کشتی پوست کن میفروخت. یاد متروی تهران افتادم. خخخ. خلاصه رسیدیم و باز اوبر خدابیامرز رو صدا زدیم و رفتیم خیابون استقلال. خریدهای بنده مونده بود. آخه فهمیدیم که فرودگاه امام بسته س و پروازمون کنسله، واسه همین دیگه عجله نداشتیم که 3 ساعت زودتر برسیم فرودگاه. از تهران یه لیست نوشته بودم که در صدرش مایو و شامپو خشک دیده میشد. مایو که هر جا رفتم خرید نداشتن، ولی روز آخر باز بی خیالش نشدم. از میدون تکسیم شروع کردم استقلال رو و چنتا فروشگاهشو که مدنظر داشتم رفتم فقط به منظور دیدن مایحتاجم. اول رفتم گرتیس و 3 تا شامپو خشکی که نگارا (پیج چی نپوشیم) تو اینستاش معرفی کرده بود رو خریدم. بعد رفتم از پنتی و ان بی بی سراغ مایو گرفتم که نداشتن. نمایندگی آدیداس دو مدل مایو داشت که خیلی باز بود و واسه من که میخواستم تو استخر شرکت بپوشم مناسب نبود. اچ اند ام هم دقیقا همین مشکل رو داشت دو مدل مایویی که داشت. به جاش سه تا لاک ازش خریدم! همون لاکایی که نگارا معرفی کرده بود. خخخ. بعدشم باز رفتم ال سی و پیرهن مامان رو که 2 سایز بزرگتر بود عوض کردم. کلی هم شکلات خریدیم واسه سوغاتی. واسه همکارای شرکت و رییسم هم شکلات اینا خریدم. بعد دیگه کلا صدام قطع شد. درنمیومد اصلا. بدو بدو باز اوبر گرفتیم برگشتیم هتل که چمدونامون رو برداریم. ترنسفر هتل رو هم از دست داده بودیم. چمدونا رو گرفتیم و 100 لیر دادیم اوبر تا ببردمون فرودگاه. رسیدیم اونجا و سیگما رفت گیت ماهان و گفت که برامون هتل گرفتن که شب بریم اونجا. همه پروازای تهران کنسل بود از شب قبل و مردمی که با پروازای قشم ایر و تابان و آتا و اینا رفته بودن همه تو فرودگاه یه لنگه پا وایستاده بودن و شدیدا اعتراض می کردن. فقط ترکیش و ماهان هتل گرفتن. با اتوبوس رفتیم هتل wow-airport، که 4 ستاره بود ولی واقعا خیلی خوب بود. هم شیک و خوشگل و تمیز بود و هم صبحونه ایناش خوب بود. حالا میرسم بهش. اون شب لابی هتل شدیدا شلوغ بود و یه ساعتی طول کشید تا بهمون اتاق بدن. دو تا اتاق سه تخته دادن و ما با مامان تو یه اتاق بودیم. خسته شده بودیم و مریض. زودی خوابیدیم. 

دوشنبه 9 بهمن، روز ششم سفر، روز اضافه مون بود. واسه صبحونه رفتیم لابی و چقدر خوب بود صبحونه شون. هزار مدل نون فقط داشت. منم که شام نخورده بودم و شدیدا گرسنه م بود. صبحونه رو که خوردم دیدم حالم بده. هی سرفه می کنم و من از بچگی وقتی زیاد سرفه می کردم و خلط داشتم، بالا میاوردم. اونجا هم دیدم حالم بده و همه رو پیچوندم و رفتم سرویس بهداشتی لابی، گلاب به روتون بالا آوردم. بعد هم اومدم برم اتاقمون که باز حالم بد شد و سیگما هم تو اتاق نبود و کارت نداشتم. رفتم اتاق بتا اینا و دو بار هم اونجا بالا آوردم. بتا هم بالا آورده بود. مریض شده بودیم هممون. من رفتم اتاق یه کم استراحت کردم و خوب شد حالم. ولی بتا خوب نشد و گفت میخوام بخوابم کل روز رو. شوهرش هم موند پیشش و ما دیدیم یه پاساژ نزدیک هتل هست و گفتیم بریم اونجا، شاید خریدهای مونده انجام شد. مامان شلوار و کیف و کفش میخواست. منم کیف و کفش واسه عیدم. تیلدا هم گفت میام باهاتون. من چکمه مشکی با شلوار تنگ  و کت صورتی و کلاه طوسیم رو پوشیدم. سوار کالسکه ش کردیم و رفتیم تو محوطه هتل. عکس مینداختیم و تیلدا گفت بذارید من ازتون عکس بگیرم. بعد گفت عمو، خاله رو بغل کن عکس بگیرم. همدیگه رو بغل کردیم و یه عکس خیلی خیلی خوشگل انداخت تیلدا با یه کادر عالی. اصلا باورمون نمی شد. داشتیم میرفتیم پاساژ که گفتن خیلی دوره پیاده! راه راستش بسته س. گفتن با مترو برید بهتره. یه ایستگاهه. ما هم با مترو رفتیم و بالاخره رسیدیم. چه پاساژ خوبی هم بود. اوتلت سنتر بود، مال خود فرودگاه. همه برندا هم شعبه داشتن. ما رفتیم ال سی و من دنبال شلوار کتون خودم میگشتم که نداشت و به جاش واسه مامان شلوار پیدا کردم بالاخره و انقدر خوب بودن که مامان 4 تا شلوار خرید. خودمم یه شلوار و یه شومیز بلند که میخوام به عنوان مانتو بپوشمش. مامان دیگه انقدر ضعیف شده بود و نفسش بند میومد وسط پرو حالش بد  شد و نشست. البته اونجا هی میگفت خوبم. یه مانتو بافت هم براش برداشتم و یه کم دیگه گشتیم دنبال کیف و کفش. یه کیف خوشگل براش پسندیدیم و بعد رفتیم تو یه مغازه دیگه کفش براش دیدیم. بعد یه کیف های پیرکاردینی بود که خیلی از مغازه ها داشتن. یه رنگ صورتی بژ خاصی بود که خیلی دوس داشتم ولی هیچ جا کفش ست براش نداشتن. این بود که نخریده بودم. تو این مغازه که واسه مامان کفش پسندیدیم، یه کفش همون رنگی هم داشت و کیفه رو هم داشت و دیگه من و این همه خوشبختی محال بود. گفتم 39 بیاره و گفت نداره. اینم فقط 38ش مونده بود و آف خورده بود. شکر خدا اندازه م بود. قیمتش هم خیلی خوب بود. 70 لیر! البته کیفش 300 لیر بود ولی می ارزید. دیگه اینا رو خریدیم و رفتیم کیفی که مامان پسند کرده بود رو هم خریدیم. تیلدا تو کالسکه خوابش برده بود. من یه کتونی براش دیدم و پسندیدم و قیمتشم خوب بود و براش خریدم. بعد وقتی من و مامان کفش پرو می کردیم، تیلدا بیدار شد و گفت کفش منو بدید بپوشم. همونجا پاش کردیم و دیگه با اون برگشت هتل. خخخ. چقدر کالسکه خوب بود. روز اول واقعا تیلدا اذیت شد و اذیت کرد ولی از روز بعد که کالسکه داشت، صبحا همش تو کالسکه خوابش می برد و وقتی بیدار میشد بسیار بسیار خوش اخلاق بود دیگه. خلاصه تو همون پاساژ قهوه ترک هم خریدیم و سیگما هم واسه دوستش شکلات خرید و دیگه برگشتیم هتل. مامان دیگه واقعا نا نداشت. سر راه کلی آب معدنی و سیمیت (نون هاشون که تو چرخ دستی میفروشن) خریدیم که بریم هتل با خورش هامون بخوریم. آخه من چند بسته خورش قرمه سبزی هانی و چند بسته هم جوجه کبابش رو با خودم آورده بودم که اگه لازم شد بخوریم که اتفاقا چقدرم لازم شد. برگشتیم هتل و بتا هم بیدار شده بود و نون و خورش و جوجه خوردیم. البته بعدا فهمیدیم که ماهان یه نهار خوبی هم داده، ولی ما در جریان نبودیم دیگه. مامان هم دیگه شدیدا بی حال شده بود و رفت خوابید. منم سریع یه دوش گرفتم و خرید های جدید رو هم تو چمدون زورچپون کردیم. مامان که دیگه اصلا جا نداشت و یکی دو تا از وسایلشو من گذاشتم تو چمدونم و دیگه فول فول شدیم. ساعت 6.5 عصر سوار اتوبوس شدیم و رفتیم فرودگاه. قرار بود پروازمون ساعت 10 باشه. این بار زود رسیدیم و کارت پرواز رو مثل آدم گرفتم. هممون کنار هم قرار بود باشیم. بعدش که خیالم از این راحت شد، رفتم دنبال قرص فشار خون بگردم واسه مامان چون فقط به تعداد روزای سفر با خودش قرص آورده بود. رفتم کلینیک فرودگاه و یه دکتری اومد که بهش شرح حال بدم. حتی دکترشون هم انگلیسیش افتضاح بود. البته حرفای منو میفهمید کاملا ولی خودش سختش بود حرف بزنه. خلاصه بهش شرح حال دادم و فشار مامان رو گرفت و گفت الان خوبه، ولی میتونم یه قرص زیرزبونی بدم بهتون. گفتیم بده خب. بعد دکتره رفت و مسئولشون اومد گفت هزینه داره براتون. گفتم خب چقدر؟ گفت 260 لیر! یعنی 300 هزار تومن فقط واسه یه قرص زیرزبونی! گفتم نمیخوام. گفت پس میتونی از داروخونه بخری.دیگه مامان رو فرستادم پیش بقیه و خودم با بدبختی رفتم داروخونه رو پیدا کردم، گفت ورقی نمیفروشیم و فقط باکسی میفروشیم! دیگه بیخیال شدم، گفتم فوقش تو هواپیما از کمک های اولیه شون می گیریم. واسه خودم تنهایی رفتم پاسپورت چکینگ و خیلی حس خوبی بود که با خودم تنها بودم. بالاخره بقیه رو پیدا کردم و سیگما پیششون نبود. رفته بود دم گیت نشسته بود تا بقیه بیان. رفتم پیشش و دیدم باز داره غرغر می کنه که کجایی و خبری ازت نیست و اینا. منم کلا دیگه بیخیال جواب دادن شدم. صدام هم درنمیومد و حوصله نداشتم توضیح بدم. فقط قهر کردم باهاش. خیلی غر میزد دیگه. پرواز هم که تاخیر خورد و از 10 شد 2! کوفتمون شد. پسرا رفتن مرغ سوخاری گرفتن واسه شام و چقدر که خوشمزه بود. خوردیم و رو صندلیای فرودگاه خوابیدیم ما خانوما. فرودگاهشون عالی بود. انقدر بزرگ بود که هر کی رو چنتا صندلی خوابیده بود بازم کلی جا زیاد بود. حدود ساعت 12 بود که گفتن پرواز افتاده 4.5 صبح چون هواپیمامون هنوز از تهران بلند نشده! هیچی دیگه شاکی شدیم. تازه این وسط باز گیت عوض شد و رفتیم یه جای دیگه و اونجا جا کم بود. من بقیه رو پیچوندم رفتم یه جای خلوت تر که بخوابم ولی ایرانیا همه جا بودن. ساعت 3 شب دختره داشت بلند بلند واسه همه توضیح میداد که ما ایرانیا خیلی بدبختیم و هی آیه یاس میخوند که فردا تا ظهر هم اینجاییم و اینا. دپرس شده بودم قشنگ. خوابم هم نبرد. مرخصیام هم تا دوشنبه بود فقط و نگران 3 شنبه بودم ولی دیگه چاره ای نبود دیگه. به رییس پی ام دادم که فروگاه بسته س و ما موندگار شدیم. خیلی اوکی جوابمو داد. همون نصف شب یه ساندویچ کالباس مزخرفی بهمون دادن که من نخوردم دیگه. شام خورده بودیم خودمون. خلاصه ساعت 5 صبح رفتیم توی هواپیما. مهماندارا می گفتن که تهران انقدر برف اومده که 5 ساعت از تهران تا فرودگاه امام تو راه بودن و باند و لاستیکای ماشین سوخت گیری خودرو و همه چی یخ زده بوده و هواپیما با 7 ساعت تاخیر تونسته از امام بپره و بیاد استانبول. خدا رو شکر اومد باز. کلا فقط دو تا هواپیمای ماهان تونسته بودن بیان و فقط هم واسه استانبول. بقیه پروازا به همه جا کنسل شده بود از تهران. خلاصه ما برگشتیم و تو راه بهمون شام دیشب رو هم دادن و ساعت 9 صبح رسیدیم تهران. مامان دیگه نفسش درنمیومد. تهران برف شدید و همه جا یخ زده بود. فرودگاه امام هم جنگ بود. همه داشتن دعوا می کردن. پرواز عمان 12 ساعت نشسته بودن تو هواپیما و آخر بهشون گفته بودن نمیریم، پیاده شین بارهاتونو پس بگیرید! خلاصه کلی طول کشید تا چمدونامون بیاد و بعد خیلی شانسی ما یه تپسی گرفتیم با 40 هزار تومن برگشتیم خونه! هیچ ماشینی گیر نمیومد. نه تپسی نه اسنپ نه کارپینو و نه حتی ماشینای خود فرودگاه. ما شانس اوردیم. از اونور هم مامان وبتاینا نتونستن ماشین گیر بیارن و نیم ساعتی معطل شدن و بالاخره اونا هم شانسی اسنپ گیر اوردن و رفتن خونه. خیلی مریض بودن و من نگرانشون بودم. خودمم مریض بودم البته و صدام درنمیومد. ساعت 12.5 رسیدیم خونه و دیدم درخت دم در خونمون شکسته. خدا رو شکر کردیم که ماشین رو اینجا پارک نکرده بودیم و برده بودیم حیاط سیگماینا. ولی بعدا فهمیدیم که درخت سرو سیگماینا هم تو اون برف سنگین شکسته و دقیقا افتاده کنار ماشین ما. خیلی شانس آوردیم. 10 سانت اینورتر بود ماشینم داغون میشد! خلاصه رفتیم خونه و گرسنمون بود. همون جوجه آماده ها رو گرم کردم و خوردیم. خیلی به دادمون رسید این غذاها. جالبه که وقتی گرفته بودم سیگما هی غر زده بود که اینا چیه و جاتنگ کنی کجا ببریم اینا رو و ...  بعدش بیهوش شدیم از خستگی و ساعت 7 شب بیدار شدیم. اول میخواستیم چمدونا رو جمع کنیم ولی نا نداشتیم واقعا. پلو گذاشتم و با خورش های آماده خوردیم و دیگه تموم شد غذاهای آمادمون. یه سری لباس هم شستیم و خونه واقعا سرد بود. خصوصا اتاق خواب. لباسا رو بردم تو اتاقا پهن کردم و در اتاقا رو بستیم و هیتر برقی آوردیم تو هال جا انداختیم خوابیدیم. 

این بود سفرنامه استانبول ما که پر بود از ماجرا. روز آخر باعث شد خاطره خیلی عالی ای نمونه ازش، ولی خب در کل هم بد نبود. خوب بود.