زمستون 1402

سلام سلام. چه طورین؟

صبحی که خیلی خلوت شروع بشه، گلی است از گل های بهشت. بیای سر کار، هیچ کدوم از بچه های اداره نیومده باشن. کار ناتموم فورس نداشته باشی. یه صبحونه دبش بخوری با حضور ماگ سرامیکی جدید خوشگلت (که از سیگما پیچوندی )، نون سنگک، پنیر و گردو جان به علاوه چای سبز که یه هفته ای هست جای چای سیاه رو گرفته برام. بعدشم از خلوتی استفاده کنی و قشنگ بری یه مسواک تپل بزنی و نخ دندون هم بکشی و سرحال بیای صفحه وبلاگت رو باز کنی که بنویسی. خیلی خوبه دیگه. کاش این آرامش رو روزای دیگه هم داشتیم. 

خب خب خب. از کجا بیام بگم؟ از دیروز بگم که تایمی که سر کار بودم، ماشین رو دادم کارواش و گیلی دسته گل رو تحویل گرفتم و رفتم خونه. قرار بود برای اولین بار، سیگما، دلتا رو ببره استخر. تا رسیدم بهش گفتم یه کاپوچینو برام درست کنه و خوردم که نخوابم فقط. وگرنه با اون سردرد و خستگی، سریع میخوابیدم. بعدش پدر دختری رفتن استخر و این جز معدود بارهایی بود که من نه سر کار بودم و نه پیش دلتا، و در نتیجه میتونستم توی تخت لش کنم و فیلم ببینم. زخم کاری 2 قسمت مونده بود که تموم بشه، سینمایی ابلق رو هم نصفه دیده بودم. تراکتوری تا 9 شب که اینا از استخر بیان، فقط دراز کشیدم و اینا رو دیدم و اصلا دست به هیچی نزدم. آخیش. میدونین من همیشه یا سر کارم، یا پیش دلتا. اگه یکی دو ساعت هم بشه که مثلا بذارمش خونه مامان یا بتا، انقدر استرسش رو دارم که به جز کارای ضروری  هیچ کار دیگه ای نمیتونم بکنم. یعنی تفریح نمی تونم بکنم. تهش اینه که خونه رو تمیز کنم یا مثلا برم دکتر! این آپشن که بدون من بره تفریح و من عذاب وجدانش رو نداشته باشم، خیلی خوبه. دیگه هفته ای یه بار با باباش می فرستمش استخر. خخخ. 

خودمم هفته گذشته برای اولین بار باهاش رفتم استخر. قبلا استخر ویلا رفته بودیم باهاش. ولی استخر عمومی نه. این سری براش یه سانس تفریحی مادر و کودک رو رزرو کردم و رفتم و چقدر خوشش اومد. کلی تیوپ و اسباب بازیای بادی و اینا توی آب بود و حسابی کیف کرد. فقط حاضر کردنش توی این زمستونی، عذاب الیمه. موهاشو سشوار بکش و صدتا لباس تنش بکن و ... زودتر تابستون شه همونجوری بپریم بیرون. خخخ. 

راستش امروز تصمیم گرفتم که قشنگیای زمستون رو ببینم. یه عمر همش نالیدم از سرمای زمستون، آلودگیش و ترافیکش و این باعث شد که نفهمم وقتی روی کوه های تهران برف مینشست (چه قابل دیدن بود و چه نبود)، چه نعمتی بود. الان که از این نعمت بی بهره ایم، تازه جای خالی سفیدی روی کوه ها اذیتم می کنه... کی میدونه چند سال دیگه چی میشه...